Op weg naar London City Airport gisteren, viel partner en kwam met haar knie tegen de rand van een traptrede. Het bloed spoot alle kanten op, dwars door de broek heen. Gelukkig niks gebroken. Ze kon nauwelijks staan, maar het lukte haar met hulp om bij de apotheek in de buurt te komen.
Daar stond ze in de winkelruimte, terwijl het bloed vanaf haar knie de vloer op gutste. ‘Can I help you?’ was de vraag vanachter de balie door iemand die de situatie niet echt doorhad. Toen dat wel het geval was, werden er nog geen doekjes tegen het bloeden aangereikt…..’You must go to the hospital, with the bus’, was het advies. Daar werd heftig tegen geprotesteerd. Uiteindelijk namen ze haar mee naar achter, hebben de wond enigszins schoon gemaakt, en hebben ze een ziekenhuis gebeld, die een ambulance stuurde.
Gelukkig waren ze vroeg vertrokken naar het vliegveld. De ambulancebroeders zagen de ernst van de zaak in. Als een VIP werd ze met voorrang in het ziekenhuis onderzocht en behandeld. Het ziekenhuispersoneel probeerde ervoor te zorgen dat ze haar vlucht naar Amsterdam niet zou missen. De wond werd nog eens schoongemaakt, maar dan goed….’much dirt, much dirt’. Tenslotte werd de wond met vier hechtingen dicht genaaid. ‘I think there is missing something, some flesh’. Ze kreeg veel pijnstillers, er werden paperassen klaargemaakt voor de huisarts. En ze kon gaan. Ze had nog ruim de tijd om met de taxi naar het vliegveld te gaan, en in te checken. De mensen van het ziekenhuis kunnen geen kwaad meer bij haar doen….
Zelfs de mensen bij de detectiepoortjes werden menselijk: ze kreeg een stoel om op te zitten, de controleurs deden haar schoenen uit, en even later weer aan.
De huisarts vanochtend zei al, je hebt veel geluk gehad, dat je niets gebroken hebt bijvoorbeeld, en je bent heel goed geholpen…
‘Je zult wel voorlopig je poot stijf moeten houden….’
