Hier in Nederland zijn begrafenissen en crematies over het algemeen aan aardig wat regeltjes gebonden. Er komt wel eens wat extravagance aan te pas, maar gepast rouwen voert de boventoon.
In Ghana is het mogelijk om (als bekendste voorbeeld) in een colafles begraven te worden. Als je in een voetbalschoen begraven wilt worden, dan kan dat ook. De plechtigheid zelf blijft serieus, ernstig.
Afgelopen maandag kregen we vier vrienden te eten. De mensen met wie we regelmatig een lang weekend weg gaan, zoals laatst naar Alkmaar. Twee van hen hebben onlangs een reis gemaakt door een gedeelte van India, Nepal en China. In de tijd dat ze in India waren, was er de mogelijkheid om je in te schrijven voor een bezoek aan een open crematieplaats. De groep waarmee zij reisden bestond uit 15 personen. Slechts zij tweeën schreven zich voor dit programma-onderdeel in.
Er vonden net crematies plaats. Vijf lichamen lagen op een rij. Eén voor één werden die aangestoken. Waarmee was onduidelijk, maar het brandde goed. De as die zich ophoopte werd door iemand de naaststromende rivier in geschept. Totaal geen ceremonie. De mensen keken gewoon naar het verbranden. Aan de overkant van de rivier wachtten (meest) jongeren op het moment dat de as het water in gegooid werd. Dan sprongen zij ook het water in, zwommen naar de plaats waar het as de rivier in kwam, en doken naar beneden. Er zou zomaar een gouden tand meegekomen zijn, of iets anders van waarde….Nee, hygiëne, daar moet je in India niet mee aankomen. De meeste mensen zijn allang blij als ze iets te eten hebben….
Hoezo regeltjes?
