Enige tijd geleden maakte ik melding van het feit dat ik zomaar bloed opspuugde. Ik was naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis geweest, bloed afgenomen, foto gemaakt van de longen, een antibioticakuur meegekregen, een datum voor een volgende afspraak.

Dat was afgelopen dinsdagmiddag. Om kwart voor één weer een foto, aansluitend de longarts. Op de foto was het kleine zwarte streepje dat de vorige keer nog zichtbaar was, niet meer te zien. Maar ja, zo’n bloedoprisping moet toch ergens vandaan komen. Partner: kijk eens naar zijn linkerbeen? Die is dik. En ja, dat vond de longarts toch ook. Als het een trombosebeen is, dan zou dat de oorzaak kunnen zijn. Laten we dat eerst maar eens onderzoeken. Ik regel wel dat er een echo van je been gemaakt kan worden. Loop maar naar afdeling Radiologie. Ik zal je meteen een ander formulier meegeven: als je geen trombosebeen hebt, wil ik een CT-scan van je longen laten maken. Op zo’n scan zie je net iets meer dan op een foto, bijvoorbeeld of je een longembolie hebt. Als dat zo is, dan zullen we u helaas hier moeten houden, want dan moet die embolie bestreden worden met flink wat bloedverdunners.

De echo van het been gaf aan dat het in ieder geval geen trombosebeen is. Er zit wel veel vocht in. Da’s weer een ander hoofdstuk.

De uitslag van de CT-scan liet lang op zich wachten, maar…. geen longembolie. Wel troebele beelden die duiden op de aanwezigheid van slijm, en dat duidt weer op ontstekingen. Weer een antibioticakuur voorgeschreven, nu een andere soort.

Maar ja, daarmee is nog niet gevonden waarnaar gezocht werd, namelijk de oorzaak van het opgeven van bloed.

Volgende week een bronchoscopie.
Bovendien heeft de longarts me verwezen naar de cardioloog, om beter naar het been te kijken.

Kortom: de molen draait door.