Partner zit in het Bestuur van de wijkraad. In dat kader wil ze nog wel eens haar licht opsteken bij organisaties die nieuwe initiatieven ontplooien.
Zo hebben we een paar dagen geleden gegeten bij het parochiecentrum. Een groep vrijwilligers onder de naam De Mandela verzorgt daar eens per maand een driegangen menu voor de luttele prijs van 5 euro per persoon. Voornamelijk bedoeld voor de alleengaande mens, om de ‘eenzaamheid’ wat de verlichten.
In de ruimte staan een zestal ronde tafels (dat communiceert wat beter). Je kunt plaatsnemen waar je wilt. Om het ijs te breken, dwz om ervoor te zorgen dat de mensen daadwerkelijk met elkaar praten, is op tafel een stuk papier gelegd met een pen. De opdracht is om een wens op te schrijven waar iedereen aan die tafel het mee eens is. Na afloop van de maaltijd zullen de resultaten van iedere tafel opgelezen worden. Een wens die niet perse hoeft uit te komen, maar waarvan je dat natuurlijk wel hoopt.
Ik dacht meteen aan de Transsiberië Express. Die reis staat nog steeds op de bucket list. Maar de wensen gingen een andere kant op. De ene tafel wenste dat de oorlog in Syrië ophield, de andere tafel hoopte op een goede gezondheid voor iedereen. Onze tafel zocht het in de positieve dingen: als iedereen nou eens niet steeds het negatieve benadrukte.
Kortom: de mensen zochten het in de immateriële dingen.
Ik heb mijn idee van een apart soort reis maar niet meer genoemd.
Het idee van ‘discussiëren’ over een algemene tafelwens is leuk gevonden. Er is in ieder geval gespreksstof. En in de praktijk bleek dat van het één het ander kwam. En dat was de bedoeling.
