Het ei zei

De elfstedentocht gaat niet door. Aan de media lag het niet: die lieten niets aan het toeval over. Maar helaas, ook de media en de voltallige schaatsfans moesten hun meerdere erkennen in de grillen van het weer. Even de horror uithangen, de mensen laten ruiken aan iets unieks, maar dan snel weer iedereen terug laten vallen op aarde. Het heeft niet genoeg gevroren, althans voor het laten doorgaan van een tocht van een dergelijke omvang. je kunt natuurlijk altijd voor jezelf de Tocht der Tochten rijden. Je mist dan wel de stempels en het prestatiekruisje aan het eind van de rit.

Vroeger drong de elfstedentocht niet echt tot ons door. Wij schaatsten molentochten in de Alblasserwaard. Dat was elk jaar ons ijkpunt. Die ging ook bijna elk jaar door. je kon je inschrijven voor verschillende afstanden. 5 km, 10 km, 15 km, 20 km en 25 km. Het eerste jaar schreven we ons in voor 5 km. Dat was toen al een hele uitdaging: die onderbindschaatsen, doorlopers, trokken na een tiental meters steeds scheef. We waren blij dat er schoenen kwamen met de schaats eraan vast. Dat was het moment om de te rijden afstand van de molentocht op te voeren. Als beloning voor de prestatie kreeg je een speldje met een molen. Ik kan het bewijs niet meer laten zien.

De molentochten worden nog steeds georganiseerd. Of je je kan inschrijven voor al die verschillende afstanden, dat weet ik niet.

Morgen gaat de traditionele molentocht in ieder geval door.

Het was in het begin van mijn studententijd. Ik studeerde in Tilburg, ouders woonden in Dordrecht. Vanaf het begin heb ik op kamers gezeten. Eigen kostje gescharreld. Later samen met een aantal personen in één huis. Ieder ging zijn/haar eigen gang, maar je at wel samen. Eens in de zoveel tijd ging ik naar huis. Bij goed weer liftend, maar meestal toch met de trein. Aangezien het station wat ver lopen was, en ik geen bustype ben, reed ik altijd met de fiets naar het station, zette mijn fiets (zo’n lichtpaarse omafiets) in een beschut hoekje neer, en haalde die na het weekend weer op. Er zat niet eens een echt slot op: ik deed de schuif wel naar beneden, zodat het leek alsof die op slot stond, maar een ieder kon de schuif zo omhoog halen. Ik had geen sleuteltje. Dat ging lang goed. Totdat die gejat werd. Vele andere fietsen die ik nadien gehad had, werden ook gejat. Fietsen die met twee kettingen vast lagen. En telkens kocht ik weer een andere.

Eens is er een druppel die de emmer doet overlopen: toen ik na een avondje stappen mijn fiets wilde pakken, was die weg. Nu was het genoeg….ik jat er één terug. Toen ik de volgende morgen nog eens goed keek, bleek ik mijn eigen fiets gejat te hebben. Het sleuteltje paste.

Om niet meer voor verrassingen te staan (fiets weg, of eigen fiets niet herkend) heb ik opdracht gegeven om een zwaar kaliber fiets te ontwerpen en te bouwen.
Hij trapt nog wat zwaar, maar hij is klaar:
http://www.youtube-nocookie.com/v/vGGlODF7_RY

Mensen mopperen nogal eens over en op het vrachtverkeer. Toch zijn ze vaak onmisbaar, die vrachtauto’s. Het vervoer van produkten van A naar B. De afstanden tussen A en B zijn meestal groot. De vrachtwagenchauffeur is lang van huis om zijn vrachtjes weg te brengen. Hij lijdt vaak een eenzaam bestaan in zijn cabine.

Bram Vermeulen en Freek de Jonge hebben in 1973 in hun show Neerlands Hoop Express het eenzame bestaan van de vrachtwagenchauffeur vertaald naar dat van de artiest. Mooi nummer.

Quo vadis, Scania Vabis

De nacht is lang en eindeloos de wegen
Vijf jongens, vijf maanden op toernee.
Eens per kilometer kom je een praatpaal tegen
en de vangrail rijdt oneindig met je mee.
De weg is grijs en eindeloos verlaten.
Lijdzaam geef je toe aan je gegaap.
De lifter, die je meenam om te praten
is na een half uur rijden al in diepe slaap.

Helemaal alleen ben je tenslotte.
Voor je de motor, achter je de vracht.
Scania Vabis, mijn mascotte,
als ik in slaap val,
hou dan voor mij de wacht.
Quo vadis,
Scania Vabis

Waar ga je heen, pappie?
En wat maakt het uit of je zegt
Londen, Parijs, Kopenhagen, Amsterdam.
Als je uit zicht bent, ben je weg.
De kleedkamer is overal hetzelfde,
de hotelkamer is overal hetzelfde,
eenzaamheid is overal het zelfde.

Je pakt de telefoon en je belt naar huis.
Hallo, ben jij het? Hoe gaat het? Wat, wat zeg je?
Ik kan je niet zo goed verstaan.
Wat klinkt je stem mat.
Is er iets?
Nee, met mij is er ook niets.
Tot morgen dan maar weer.

Waarom doe je dit, wat drijft je ertoe?
Waar ga je heen, pappie?
Quo Vadis
Scania Vabis

Gevangen in het web der vierbaanswegen.
Je mag er om de zoveel meter uit.
’s Nachts kom je geen tegenligger tegen,
behalve de insecten op je ruit.
De zon komt op, nog honderd kilometer.
Om tien uur thuis, tenminste, zonder pech.
Je komt nooit thuis, weet uit ervaring beter.
Een artiest is altijd onderweg.

Helemaal alleen ben je tenslotte.
Voor je de toekomst, achter je wat was.
Scania Vabis, mijn mascotte.
Handen aan het stuurwiel,
de rechtervoet op het gas.
Quo vadis,
Scania Vabis…..

http://www.youtube-nocookie.com/v/Tg4Pfx232Rk

Nou ja, echte nostalgie is het niet, want scheurkalenders bestaan nog steeds. Af en toe kopen wij een scheurkalender. Of we krijgen er één cadeau. Koot en Bie, Peter van Straaten, Loesje, Recepten, Culinair….

Een scheurkalender heet een scheurkalender omdat je elke dag de vorige dag weg kunt scheuren. Wij vonden dat zonde, wij lieten ze als een boek heel. Zo staan ze dus als een boek tussen de andere boeken in de boekenkast. Af en toe blader je erin.

Zo kwam ik het volgende sprookje tegen in de Loesje scheurkalender van 2002 (misschien een tip voor alle oorlogshaarden?):

Hoe warme appelmoes vrede kan brengen.
De gemene schoonmoeder was een echte machtswellusteling. Vanuit de hoogste toren van haar imposante burcht kon ze heel de wijde omtrek besturen: ze voerde de regie over oorlogen, storm, regen en het dorpsleven in de vele kleine gehuchten die de streek rijk was. De streek die ze al die tijd terroriseerde.
Ze keek net in de spiegel of er wel genoeg oorlogen aan de gang waren daar beneden. Zo nu en dan gooide ze een appeltje in de strijd. Nee, niet ouderwets met gif, maar zo’n granaatappeltje of een biologisch wapen, een anti-eco-appel.
De meeste appels misten compleet hun doel, maar enkelen waren zo welgemikt, dat alle vechtende partijen door de rondvliegende appelresten zo veel en zo onweerstaanbaar aan appelmoes moesten denken dat ze snel naar moeder de vrouw renden om verse warme appelmoes met klontjes te krijgen. En zo stopten de oorlogen juist, want na het eten had niemand meer zin in vechten, ook de dag erna niet en de dag daarna. De schoonmoeder zag dat in haar spiegel vanuit de toren en ze begreep er niets van. Ze ging dood van verdriet. Daar kwam het eigenlijk op neer.

Gisteravond liet de AVRO ‘The Beatles on record’ zien, een recent in elkaar gezette Britse documentaire over The Beatles in de studio. ‘Met nog niet eerder vertoond beeldmateriaal.’ Dat zal best, er liggen nog zoveel ongebruikte banden op de schappen van de verschillende opnamestudio’s, met name de Apple-studio’s. Voor de mensen die The Beatles niet kennen (jawel, die zijn er), of er niets mee hebben, zal de documentaire niet veel doen. Mij drukte het weer terug in de tijd: ik genoot van de korte stukjes muziek, en de beeldfragmenten.

Natuurlijk had de AVRO deze documentaire niet zomaar geprogrammeerd. Er is een geremasterde CD-box uitgebracht, zowel stereo als mono. Op 09-09-09. De mono-box kwam bij mijn dealer, Sounds, op €250,00. Hij had er 10 besteld, kreeg er maar 4, en ze waren gisteren al uitverkocht. Er lagen nog wel wat losse geremasterde stereo CD’s. Die zullen binnenkort ook wel weg zijn. Niet dat ik die box zal kopen, zo fanatiek ben ik nou ook weer niet. Omdat ik geen LP’s meer kan draaien, heb ik destijds wel de Anthology-serie gekocht. Drie keer 2 CD’s. En ‘Live at the BBC’. Dat dekt aardig de lading. Want ja, de muziek van The Beatles, er zitten wat ernstiger nummers tussen, maar over het algemeen is het zeer vrolijk.

Zo word ik ook blij van de muziek van ABBA.

Dezer dagen is het 40 jaar geleden dat er in Bethel een muziekfestival plaatsvond, het Woodstockfestival, dat de geschiedenis in zou gaan als de moeder der festivals. Hier (Casaspider) en daar (Brabants Dagblad) is er al over geschreven. Ik had eerlijk gezegd niet zoveel met die muziekfestivals (later had je het Kralingse Bos), maar de muziek blijft mooi.

Over een paar jaar is er een ander lustrum: het begin van een reeks alternatieve shows, waar wij als het even kon voor thuis bleven. Fred Haché (Prima de Luxe), Barend Servet (Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan?), Sjef van Oekel (Zuurkool met vette jus), Gerrit Dekzeil (Ik ben Gerrit), Pollens, Reeds, Wordt het toch nog gezellig, Wie is u?, Luv met Waldolala, Van Oekels discohoek met vooral Donna Summer, koningin Juliana (stand-in) die spruitjes schoonmaakte, enzovoorts.

Af en toe over de top (braken in een fietstas was iets teveel van het goede), maar altijd voer voor gespreksstof de dag erop. Ook door mensen die beweerden de show niet gezien te hebben, maar zich elk detail nadien herinnerden.

Verdomd interessant, maar gaat u verder….

Er was een tijd dat ik niet zozeer suikerklontjes en suikerzakjes spaarde, maar ze ook niet liet liggen als ik een (verpakt) klontje of zakje teveel bij de koffie had gekregen. Het leuke was dat bijna elk etablissement z’n eigen soort zakjes of klontje had. Thuisgekomen gooide ik de buit in een doos. Altijd makkelijk voor noodgevallen. Maar die noodgevallen kwamen niet. Zo groeide de voorraad. Totdat meer en meer gelegenheden ertoe overgingen om onverpakte klontjes bij de koffie en thee te serveren. Bovendien begon ik meer suiker in de koffie te doen.

De doos met suikerzakjes en suikerklontjes verdween in een kast, verhuisde mee, en verdween in de nieuwe woonomgeving ook weer in een kast, en raakte in de vergetelheid.

Gisteren kwam ik de doos bij het rommelen in één van de kastjes weer tegen. Tijd voor een inspectie. Nou, na zoveel jaar is de suiker schmutsig geworden, dus niet bruikbaar meer. De hele voorraad kan zo de kliko in…..Op heel veel zakjes is de afbeelding nauwelijks meer te lezen. Dat is wel jammer, want er zat een hele kastelenserie tussen (van Kasteel Hillenraad te Roermond tot Huis Vorden te Vorden, en van Kasteel Bouvigne te Ginneken tot Haringa-State te Marsum). Er zaten ook wat zakjes tussen met spreuken en bijbehorende tekening. Klontjes en zakjes van onderwijsinstellingen, eet- en drinkgelegenheden, enzovoorts. Telefoonnummers die de tien cijfers nog niet halen….

Wat ik wel echt gespaard heb, zijn bierdopjes. Die stalde ik dan uit op een tafel in de kamer. Van Heineken had je tig verschillende dopjes bijvoorbeeld. Bijna elk jaar was er een ander bokbierdopje. Af en toe een bierspeciaalzaak binnenlopen, want ja, je mocht niks missen. Ik kende iemand die verschillende volle bierflesjes spaarde. Langs de plinten van het hele huis stonden de flesjes in het gelid. Die kans kreeg het niet bij mij. Ik dronk het bier op, en bewaarde het dopje. Op een bepaald moment werd de tafel te klein. En je verhuisde. De dopjes verdwenen in een plastic zak. Ik spaarde vrolijk verder. De verzameling was aan het zicht onttrokken, maar was er wel in gedachte.

Onlangs heb ik mijn hele verzameling gegeven aan de zoon van een kennis. Die heeft nog wel de ruimte om alle dopjes uit te stallen. Dat is toch altijd leuker….Nu spaar ik voor hem, want wat in het bloed zit, komt er niet snel uit. Zoals dit dopje van een biertje uit Bretagne:

Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger naast een stoomapparaat sliep. Een apparaat met een waterreservoir, aangesloten op het electriciteitsnet om het water te verwarmen/warm te houden, dat telkens een wolkje stoom uitblies. Dat scheen goed voor mijn bronchiën, mijn ademhalingskanalen te zijn. Want die bronchiën zijn altijd wel een bron van zorg geweest. Nu ik erover nadenk, zo’n stoommachine heb ik nooit meer gezien….

Dezer dagen zitten mijn partner en ik flink in de lappenmand: snotteren, hoesten, keelpijn, hoofdpijn, verstopte holtes, een ontsteking bij de longtoppen. Kortom, algehele malaise. Stomen zou verlichting kunnen brengen. En zo zaten mijn partner en ik vandaag ieder met ons hoofd gebogen over een kommetje heet water waarin Vicks-bolletjes aan het oplossen zijn. Een handdoek over ons hoofd om vooral geen mentholdamp verloren te laten gaan.

Komt er vanonder de handdoek naast me de opmerking: wat doen we toch altijd leuke dingen op zondag…..zoals nu, stomen……en dan straks, voor het slapen gaan, een lekkere grog: uitgeperste sinaasappel, heet water, suiker, een scheut vieux.