Het ei zei

Als partner kleindochter op de woensdagmiddag uit school haalt, komt het regelmatig voor dat ze op weg naar huis een ommetje maken naar hun inmiddels favoriete kringloopwinkel. ‘Kom oma, laten we nog even naar Cees gaan.’

Kleindochter pakt een krukje, zet die bij de afdeling boeken, en leest (ze kan net lezen) de ruggen van de boeken. Af en toe pakt ze een boek uit de kast, en leest wat aandachtiger. Boeken met dieren hebben de voorkeur. Zelfs Dolfje Weerwolfje. Maar die film kan ze dan ook dromen. We hebben de DVD regelmatig opgezet.

Partner zit ook niet stil tijdens die bezoekjes. Afgelopen woensdag stuitte ze op een doosje waarin 5 zilveren lepeltjes en 5 vorkjes, plus een grotere lepel. Op de achterkant een merkje, maar zelfs met loep niet te ontcijferen wat voor merk. De lepeltjes en vorkjes moesten nog wel gepoetst worden. Leuk klusje voor kleindochter, maar ja, hoe maak je schmutzig geworden zilver schoon als je geen zilverpoets bij de hand hebt? Dat mocht kleindochter op internet opzoeken. Tandpasta!
Het werkte. ‘Oma, het washandje wordt helemaal zwart.’ Het bestek echter werd blinkend.

Gisteren besloten we eens te kijken hoeveel het bestek zou opbrengen. De eerste gedachte was de gang naar een juwelier, maar we hoorden van schoondochter dat ze voor twee kettingen €70,00 gekregen heeft bij Goods4You. Een zaak die aan in- en verkoop van tweedehands spullen doet.

De inkoop van tweedehands spullen was aan de achterkant. Nummertje trekken. we waren niet de enigen die iets aan te bieden hadden. Iemand met een bekraste laptop. iemand met een Wii-apparaat met alle toeters en bellen (dochterlief deed er niks mee), de plaatselijke junk met ook iets van zilver, en iemand met een discolamp. Degene die de discolamp bracht, kreeg in zijn ogen niet genoeg. Hij wilde meer. Dat kan, maar dan moet de lamp binnen twee weken wel verkocht zijn. Anders moet hij zijn lamp weer terugkopen. Identiteitsbewijzen worden gekopieerd, formulieren worden ondertekend. Een heel ritueel. En dat voor €15,00 in plaats van €10,00. Een klein stukje crisis samengebald in de wachtkamer van een winkel die aan inkoop doet van tweedehands spullen.

En toen waren wij aan de beurt. De lepeltjes en vorkjes werden naar achter genomen, maar we konden de resultaten van de metingen volgen op een scherm. ‘Als de intensitywaarden boven de 80 uitkomen, dan is het goed.’ En ja, die varieerden van 83 tot 89. Om nu ook nog te bepalen of het ging om verzilverd of volledig zilver, daarvoor werden in een lepeltje diepe krassen aangebracht (‘ja, dat moet even, helaas’). Het resultaat was 58% zilver. Dat drukte de prijs toch aanzienlijk.

We hebben het doosje bestek toch maar niet verkocht, maar we zijn wel een ervaring rijker.

Een steeds terugkerende ergernis. Hondenpoep die niet opgeruimd wordt. Toen wij nog een hondje hadden, en uitlieten, hadden we aan de riem een paar boterhamzakjes geknoopt, of andere kleine plastic zakjes. In de buurt was altijd wel een afvalstandaard waar je het volle zakje in kon gooien.

Niet iedereen komt op het idee, van die zakjes aan de riem. Om die mensen tegemoet te komen, zijn er gemeenten die voor een speciale service zorgen.

Ik kwam het tegen in L’Isle-Adam, een plaatsje bij Parijs:Maar ook in een park in Johannesburg. (Moeten er natuurlijk wel zakjes aan de rol hangen):Gister zag ik iets dergelijks in een straat in Tilburg. Persoonlijk initiatief. Ook een service voor de hondenuitlater die geen zakje bij zich heeft, maar waarschijnlijk geboren uit ergernis: de constante drollen voor het huis. Dat groen heeft natuurlijk een grote aantrekkingskracht op de hond.

Wij zagen een bol liggen in de Waal, toen we in Nijmegen waren om de lopers van de Vierdaagse in te halen. We vroegen ons af of het een kunstobject was, of dat die toch een functie had. Het bleek een statement.

Peter Smith heeft van lege petflesjes een bol gemaakt, die de wereld moet verbeelden. De globe. Bij evenementen als de Vierdaagse worden veel flesjes water meegenomen en opgedronken. De goeden zullen hun lege flesje bij zich houden, maar de meesten gooien ze weg. Je ziet het ook de wielrenners in de Tour de France doen. Veel plastic afval. Plastic dat in rivieren terecht komt, drijft af, komt in zee terecht. Wordt onderdeel van de plastic soep.

Deze bol moet de mensen bewust maken van het plastic afval.

Maar ja, als je zo’n bol ziet liggen, denk je daar allemaal niet aan, dan denk je aan een kunstzinnige uiting…

De kanjermethode, het idee van de witte en zwarte petjes. Het is al langer bekend.
Om het pesten op school onder contrôle te krijgen, bedacht men dat de pester een echte dan wel virtuele zwarte pet opgezet kreeg. Middels goed gedrag zou hij weer van die pet afkomen. De kinderen die aan de goede kant van de ‘pestgrens’ staan, krijgen een wit petje opgezet.

Deze methode is ook doorgedrongen tot de school waar kleindochter op zit. Daar wordt met virtuele petjes gewerkt. Op de één of andere manier schijnt het wel te werken.

Maar het kan ook te ver gaan: gisteren waren we met kleindochter bij een speeltuin. Trampoline springen, van de glijbaan af, enzovoorts. Komt ze op een bepaald moment naar ons toe. ‘Ik word baby genoemd, dat vind ik niet leuk…’ ‘Nou, dan zeg je toch, dat-ie zelf een baby is.’ ‘Ja maar, dan ben ik mijn witte petje kwijt….’

Daar stop je een pester niet mee. Een beetje voor jezelf opkomen moet toch kunnen, lijkt mij. Aan de andere kant: het escaleert niet.

In de flyer staat: Bazouq Tilburg is een beleving die je meevoert in andere sferen.
Die bewering is ietwat overdreven, maar dat het een multicultureel karakter heeft, dat staat buiten kijf. Een kraampje met bakbenodigdheden om taarten en cupcakes te bakken, staat naast een kraam die tweede hands spullen verkoopt waarvan de opbrengst voor Oost-Europa is. Een kraam waar zelfgemaakte kaarten en servetten verkocht worden, staat naast een bijenhouder die eigengemaakte honing verkoopt. Een kraam die zelfgemaakte sieraden verkoopt, staat naast een kraam waar het oude ambacht van het spinnen van wol getoond wordt. De wereldwinkel had ook een kraam. Er waren vele verschillende eetmogelijkheden: Hongaars, Turks, Grieks, Nederlands, Oosteuropees, enzovoorts.

In een aparte ruimte werd een toneelstukje opgevoerd met twee matrassen. Heel origineel. Er werden workshops gegeven. Onder andere het omhoog blazen van vierkante lapjes voile. Kinderen vonden het heel leuk, maar de achterliggende gedachte hiervan is me niet duidelijk. Of met een diabolo leren spelen. Op de catwalk kregen een aantal politici de gelegenheid campagne te voeren, nou ja, ze moesten het wel hebben over ontwikkelingssamenwerking. Ook op de catwalk buikdansen, en de uitsmijter van de dag: de Elvisband. Een band die in eigen stijl covers van Elvis ten gehore brengt.

Het was gezellig op Bazouq Tilburg. Het had een hoog braderie gehalte, dat wel, maar het had niet de sfeer van een rommelmarkt. Juist de entertainmentactiviteiten (we hebben ze niet allemaal gezien, omdat we wat later op de dag binnenwandelden) en de workshops met name voor de kinderen, zorgden voor een meerwaarde.

Het ging de organisatoren er vooral om, om met Bazouq iets op poten te zetten waarbij via een nieuwe vorm van social enterprise startende innovatieve ondernemers, mensen die een baan zoeken, vrijwilligers en jongeren die een stageplaats zoeken, zich presenteren en anderen ontmoeten. Dat duurzame projecten een kans krijgen, en dat het een podium biedt voor talentontwikkeling, muziek, dans en toneel. Dat komt op de bezoeker niet over, maar dat geeft niet. Kennelijk heeft Bazouq ergens wel iets geraakt, want er kwamen ongeveer 6000 mensen op het evenement af.

Enkele impressies:

Ik ben lid van Natuurmonumenten. Van tijd tot tijd krijgen we meldingen van Natuurmonumenten in de mailbox, dat er ergens één of andere activiteit te doen is. Vaak zijn die activiteiten gericht op kinderen. Omdat we de kleine op woensdagmiddag onder onze hoede hebben, zijn we extra alert op die ‘kinder’meldingen.

Laatst kon je met een gids mee op Tiengemeten. Er was een speciaal programma voor kinderen. Dat leek ons heel leuk, maar de tijd speelde ons parten. Overigens bracht dat ons wel op het idee, om samen eens een keer naar Tiengemeten te gaan. Eens was het gewoon een eilandje waar normaal gewoond werd, maar dat is niet meer. Het is nu voornamelijk natuurgebied.

Gistermiddag was er de mogelijkheid om in de vennen van Oisterwijk onder begeleiding van gidsen met een schepnetje allerlei waterdiertjes uit het water te halen en in een bak met water te doen. De gidsen zouden dan vertellen wat er gevangen was, en nadere informatie geven. Aanvankelijk begrepen we, dat dat vanuit een bootje zou gebeuren, maar in Oisterwijk heb je in de vennen geen bootjes. Die gidsen gingen ook niet door, want men vond dat het te slecht weer was. We werden speciaal opgebeld.

We lieten ons niet uit het veld slaan. We gingen toch naar het gebouw van Natuurmonumenten in het vennengebied van Oisterwijk. Het was inmiddels ook droog geworden. We mochten zelf aanfroebelen: we kregen een bak mee, een emmer, schepnetjes, een potje waarop een loep om beestjes beter te bekijken, en bladen met beeltenissen van diertjes die je mogelijk zou kunnen vangen of zien. Eigenlijk was dat zelf aanklooien veel leuker. De kleine kon doen en laten wat ze wilde, maar stak al spelenderwijs toch dingen op.

We hebben veel kikkervisjes gevangen, schrijverkes, een kortschildkever, en meer insectachtige waterbeestjes die we niet thuis konden brengen. Voordat we weer naar huis gingen, kochten we in het winkeltje het Zoekkaartenboek. De kleine heeft daar in de auto uitgebreid in gebladerd, en gemompeld: die heb ik gezien, en die, en die. Nu moet je dat met een korreltje zout nemen, maar de interesse is er.
Enkele foto’s:

Niet alleen in de Biesbosch wordt veel aan de natuur overgelaten, in die zin dat bepaalde gebieden niet echt onderhouden worden, ook in het vengebied in Oisterwijk lijkt dat aan de hand. Persoonlijk houd ik ook niet van dat gecultiveerde.
Ik mag dat grillige wel:

De laatste jaren doen bedrijven die aan inbraakpreventie doen, goede zaken. In plaats van het probleem bij de bron aan te pakken, wordt de oplossing ervan naar de burger die zich bedreigd voelt of zelfs is, verlegd. Bedrijven spelen hier geweldig op in.

De wereldwinkel heeft in het verleden een gesprek gehad met een vertegenwoordiger van inbraakalarmen en dergelijke. Allerlei ogen, verklikkers, codekastjes om iets uit, dan wel in te schakelen. De mogelijkheid van controle op afstand. Enzovoorts. Maar ja, dan komt het financieel plaatje. Nou nee, we zoeken wel verder. Ach, nu gaat er een belletje in de winkel op het moment dat er iemand binnenkomt. Simpel. De meeste winkels hebben wel zoiets.

Wij hebben in een buurt gewoond, waar om ons heen nog wel eens ingebroken werd. Op de één of andere manier lieten ze ons altijd met rust. Toch lieten wij ons informeren over een soort inbraakalarmsysteem voor het geval wij niet thuis zouden zijn, en voor ’s nachts. Het voorstel: her en der komen in huis cameraatjes te hangen die bewegingen registreren. De signalen komen in een kastje terecht, dat je al dan niet niet kunt activeren. Heb je het kastje geactiveerd, en er beweegt iets, dan gaat er een alalrm af bij het beveiligingsbedrijf. Probleem: we hadden toen nog een hond. Die moest dan naar een ruimte verbannen worden, waar geen camera is. Nee, dat was het toch niet voor ons. Later bedachten we dat we onze hond best konden opleiden tot waakhond. Dat was aardig gelukt.

Hoe kom ik hier op? Door de immobiliteit van partner, staat de TV heel vaak aan. Met de digitale ontvangst waarnaar we sinds kort overgestapt zijn, gaat er een heel blik nieuwe zenders voor je open. Home Improvement is één van de series die regelmatig voorbij komt. Zo’n klusprogramma waarin nogal eens iets mis gaat. Het ging dus ook mis met een inbraakalarm. Dat ging ’s nachts af, toen er een brief onder de deur geschoven werd. Te scherp afgesteld dus. Van boven rumoer. Discussie wie er moet gaan kijken.

‘Ga jij maar, jij hebt een föhn naast je liggen.’
‘Ja halloo, moet ik hem doodföhnen?’

Wie regelmatig kampeert, zal ontdekt hebben dat het toiletgebouw op eem camping heel vaak dienst doet als sociale ontmoetingsplaats. Toiletgebouw moet je natuurlijk ruim zien: er zijn niet alleen hokjes om te poepen en plassen, maar ook ruimtes om je te wassen en om te douchen. Ook zijn er mogelijkheden om de afwas te doen. En daar gebeurt het. Het praatcircuit komt bij elkaar.

Tegenwoordig zijn veel campings redelijk aangepast aan de ‘eisen’ van deze tijd: stopkontakten bij de tentplaatsen, soms zelfs wifi. De toiletgebouwen worden hoe langer hoe moderner, met snufjes als licht dat automatisch aan en uit gaat, water dat gaat stromen als je je handen onder de kraan houdt, enzovoorts.

Niet elke camping is met haar tijd meegegaan. De campings municipal in Frankrijk bijvoorbeeld: schoon, hygiënisch, geen poespas. Kamperen, zoals je van huis uit meegekregen hebt.

De camping mag dan in de tijd stil zijn blijven staan, de mensen die er komen bepaald niet. Die willen verbonden blijven met hun virtuele vrienden, die willen hun virtuele vrienden en ook real life vrienden van hun wederwaardigheden op de hoogte blijven houden. Middels de iPhone, of de iPad. Maar ja, die hebben batterijen, en die raken een keer leeg. Dan moeten de batterijen opgeladen worden.

Zo kan het gebeuren dat het toieltgebouw overdag bevolkt wordt door mensen die elkaar van alles te vertellen hebben, en dat ’s nachts in de washokken de iPads en iPhones liggen op te laden. Ik geloof niet, dat die al met elkaar kunnen communiceren, zo uit zichzelf, maar dat komt misschien nog wel keer. De volgende ochtend haalt een ieder zijn/haar apparaat weer op.

Ik las dat iemand precies zo op vakantie in Frankrijk was. Ik vind het geweldig dat zoiets kan.