Het ei zei

Ik reed de auto van de plek waar die stond, naar onze voordeur om wat spulletjes in te laden. Toen ik weer wilde wegrijden, had de auto totaal geen stroom meer. Iets dergelijks hebben we ook met onze vorige auto gehad. Toen bleek de dynamo kapot, een flink grapje om te vervangen. We waren dus op het ergste voorbereid.

De ANWB gebeld. Al jarenlang lid van, en soms heb je hem nodig. Altijd goede ervaringen. De man van de ANWB was vrij snel ter plaatse. Deed wat testjes: de dynamo was goed, maar de accu was kapot. Hoe dat zo ineens kon, omdat er kort tevoren nog normaal mee gestart was, was ook de technicus een raadsel. Een nieuwe accu is nog wel een kostenpost, maar minder dan waarmee je rekening gehouden hebt. De accu zal wel duurder zijn dan wanneer we die gekocht zouden bij een accuwinkel, maar snelle service is ook wat waard.

De accu heeft een garantie van 3 jaar. ‘Het is het handigst om de aankoopbon in de auto te laten liggen. Als er iets niet goed is, heb je de bon meteen bij de hand. Zonder bon heb je de garantie ook, maar via de klantenservice kom je dan in een bureaucratisch woud terecht.’ Als de accu overgeheveld wordt in een andere auto verliest de accu zijn garantie.

Maar hoe zit het, als ik de auto verkoop? Loopt de garantie dan door? De aankoopbon staat tenslotte op mijn naam.

Daar had de man van de ANWB geen antwoord op. Er wordt in de garantiebepalingen ook niet over gerept.

Ik sprak iemand wier kinderen van 16 jaar en 18 jaar geweigerd werden om naar een film te kijken die volgens de filmkeuring voor 16 jaar en ouder was. De caissière van de bioscoop geloofde niet dat ze ouder dan 16 jaar waren. Een ID konden de kinderen niet tonen.

Nu heb ik altijd begrepen dat de leeftijdsindicatie voor films een soort advies was. Kijk, wettelijk is bepaald dat aan jongeren jonger dan 18 jaar geen alcohol verkocht mag worden. Op straffe van boetes houden de winkels zich dan ook aan die wet. Voor de filmkeuring kan ik me niet herinneren dat die leeftijdscategoriën in een wet gegoten zijn. Kortom: waarop baseert de bioscoop zich dat iemand die jonger is dan 16 jaar geen film mag zien die volgens de keuring geschikt is voor mensen ouder dan 16 jaar?

Ik vind het zeer betuttelend.
Maar ja, dat vind ik van de alcoholwet ook. Met je NIX18

Nee, ik ga het niet hebben over de PGB-ellende. Daar hebben we gelukkig niks mee van doen. Iets anders: alertheid.

Via het UWV krijg ik nog voor enkele uren per week een WW-uitkering. Die wordt per vier weken uitbetaald. So far so good.
Partner heeft inmiddels een AOW-pensioen via de SVB. En omdat mijn uitkering niet zo hoog is, krijgt partner voor mij een aanvullend partnerpensioen. Dat kon nog net, omdat ze in het goede jaar geboren is. De SVB heeft bij de berekening van de hoogte van het partnerpensioen rekening gehouden met de vierwekelijkse uitkering, en omgerekend naar een maanduitkering. So far so good.
Totdat we een brief van de SVB in de bus kregen, dat partner gekort wordt op haar pensioen, omdat ik in de maand maart extra veel geld aan inkomen had. Zo had de SVB doorgekregen van het UWV. Dat klopt wel, maar er wordt een onjuiste conclusie uit getrokken. Doordat mijn uitkering eens per vier weken is, kan het voorkomen dat ik een keer helemaal in het begin van de maand geld krijg, en ook helemaal aan het eind van de maand. Er moest veel gebeld worden, aleer de SVB de fout van korten inzag. Inmiddels loopt alles weer zoals het moet lopen, maar je moet er wel voor aan de bel trekken.

Zo kregen we van het ABP een brief, dat ze op grond van de cijfers die ze kreeg van de SVB, een korting toepassen op het pensioen van partner. Partner zou namelijk voor mij een volledige toeslag krijgen. Dat werd weer bellen met het SVB, hoe dat zat. Degene die ik bij het SVB aan de telefoon had, snapte niet hoe het ABP aan die cijfers kwam: partner krijgt maar een zeer kleine toeslag. Hij vermoedde dat er sprake was van een automatische doorsluizing van cijfers. Ook hier kon de zaak ten goede gekeerd worden, maar ook hier moet je eerst naar de telefoon grijpen.

Kortom: als je niet alert bent, word je zomaar voor vele tientjes per maand gekort. Geen instantie die wakker wordt, en denkt: hé, er is iets mis gegaan.
Dat is het nadeel van het feit dat al die instanties allerlei gegevens over en weer naar elkaar kunnen sturen. (Vaak nog automatisch ook.) Er gaat veel te vaak iets mis.

Gisteravond zijn we naar ‘De Warme Wintershow’ in de Schouwburg van Tilburg geweest. Een voorstelling met Karin Bruers in de hoofdrol, bijgestaan door Christel de Laat (van TorenC), Nol Havens (van VOF De Kunst destijds) en Frans van de Meer (ook wel Ferry van de Zaande). Heel leuk en onderhoudend. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Voordat de show begon, kwam iemand het podium op de een praatje ging houden over de Waka Waka lamp. Een lamp met led lichtjes die opgeladen wordt door zonlicht. Prima te gebruiken wanneer je in gebieden bent waar geen stroom is. Er is ook een powerversie, waarbij je je IPhone of IPad kunt opladen. De fabrikant van de Waka Waka lamp heeft een One Buy = One Give away actie: van elke lamp die verkocht wordt gaat er ook een lamp naar de door ebola getroffen gebieden. Een nuttige actie. De lampen zijn in de pauze van de show te kopen.

Echter, als het promoten van deze lamp een podium gegeven wordt vlak voor het begin van de show, wat kunnen we dan in de toekomst verwachten?

In de pauze lagen dan ook A4-tjes met een enquête over deze actie.
Persoonlijk vind ik dat je geen podium moet geven aan dit soort acties.

Maar ja, als ik zie dat iemand ‘irritant’ ingevuld heeft op de vraag hoe men het vond dat iemand het podium opkwam om een product onder de aandacht te brengen, en ‘ja’ op de vraag of men geneigd is om het product te kopen, dan vrees ik dat de conclusie van de evaluatie is, dat dit soort acties vaker gehonoreerd zullen worden.

Al jaren heb ik dikke onderbenen. In de zomer meer, dan in de winter. Ik had er nooit last van, ik deed er verder ook niks mee. Het kwam en het ging. Vocht.

Een paar jaar geleden echter was de situatie zo, dat het vocht niet weg ging, dat met name het linker onderbeen dik bleef. Dit in combinatie met een hart dat niet meer optimaal functioneert, leek het toch wel verstandig om nader te laten onderzoeken waar het vocht vandaan kwam.

Verschillende onderzoeken werden uitgevoerd, maar een aanwijsbare oorzaak werd niet gevonden. De arts had zijn term al klaar: statisch oedeem.

Om toch iets aan de dikke onderbenen te doen, werden steunkousen (therapeutisch elastische kousen) aanbevolen. Maar voordat je die aangemeten krijgt, moet eerst het vocht uit het been. Dat geschiedde met zwachtels. En inderdaad, na een paar maanden waren de benen weer als normaal. Tijd voor de kousen. Iemand van Medipoint bekeek welk type voor mij geschikt was, en regelde het verder met de verzekeraar. Ik had recht op twee paar per jaar. Zolang je de kousen niet in de wasmachine doet, kun je er lang mee vooruit. Bovendien: mijn rechterbeen had de kous niet echt nodig.

Een paar weken geleden kreeg ik bericht dat Medipoint overgenomen was door Livit. Er moest opnieuw gemeten worden, en bekeken worden of de kousen nog nodig waren. Opnieuw een verwijsbrief van de huisarts, enzovoorts.

De dame van Livit die mij hielp bekeek de kousen die ik droeg, en zei: ‘Ik denk niet dat wij deze kousen kunnen leveren.’ ‘Vreemd’, zei ik, ‘jullie hebben Medipoint toch overgenomen, en die heeft deze kousen geleverd.’ Stilte. ‘Maar die van ons zijn ook goed hoor!’

Er werden nog wat gegevens in de computer getikt, en toen kwam de vraag: ‘Wat is eigenlijk de oorzaak van het vocht in uw been?’
‘Daar is geen oorzaak voor gevonden. Statisch oedeem wordt het genoemd.’

Het toetsenbord haperde, er werd gezucht. ‘Nooit van oedeem gehoord?’ vroeg ik. ‘Jawel, maar de verzekering wil een oorzaak weten, en die is er niet.’

En zo krijg je dus van die halve waarheden. Voor de verzekering worden dingen ingevuld, die een beetje ergens op lijken, maar in feite bezijden de waarheid zijn.

Partner heeft een mobiel met een abonnement bij T-Mobile. Zo’n abonnement waarbij je elke maand voor een bepaald bedrag belminuten inkoopt. Aan het eind van de maand wordt de balans opgemaakt. Heb je meer verbruikt, moet je bijleggen, heb je minder kosten gemaakt, dan houd je geld over. Dat geld neem je mee naar de volgende maand.

Onlangs besloot partner mee in de vaart der volkeren te gaan, en schafte een smartphone aan. Er was een mooie aanbieding van de I-Phone 4, gekoppeld aan een abonnement via Vodafone. Nummerbehoud bleek wat lastig. Nu had ze twee abonnementen. Eigenlijk wilde ze het abonnement dat bij T-Mobile loopt, opzeggen, maar ze kwam erachter dat ze op dat mobieltje nog regelmatig gebeld wordt door mensen die niet in haar contactenlijst staan, en die toch belangrijk blijken. Bovendien had ze inmiddels aardig wat tegoed opgebouwd.

Eureka: we gaan het abonnement bij T-Mobile omzetten naar een prepaid-aansluiting. Nog geen vijf minuten met de klantenservice van T-Mobile gebeld, en het was geregeld. Er werd totaal niet moeilijk gedaan.

We snappen nu waarom: er kwam een bevestigingsbrief binnen, waarin stond dat zodra het abonnement omgezet is naar de prepaid-module het tegoed dat op dat moment resteert, vervalt. Dat tegoed steekt T-Mobile dus gewoon in haar zak. Wij gingen ervan uit, dat het opgebouwde tegoed het startgeld voor de prepaid-aansluiting was.
Oké, T-Mobile stort wel €5,- beltegoed op de simkaart, maar rekent voor de omzetting van abonnement naar prepaid €10,-.

Zo komt T-Mobile wel heel makkelijk aan haar winst.

We waren op de verjaardag van de schoonzus van partner. Veel over en weer gepraat natuurlijk. Op een bepaald moment kwam het onderwerp ‘de ambtenaar’ aan bod.

In onze familie circuleert het verhaal dat ons vader aan de betreffende ambtenaar van een bepaalde gemeente een vergunning aanvroeg voor het bouwen van een schooltje. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet meer weet om welke plaats het ging. Het kan Gouda geweest zijn, maar ook Aalsmeer. Het antwoord op die vergunningsvraag kwam maar niet. Telefoontjes hielpen niet. Op bepaald moment besloot ons vader te beginnen met de bouw. Vijftien jaar later kwam het verlossende ‘In antwoord op uw schrijven…’

Buren van de schoonzus stonden een aantal jaren geleden in de rij voor één van de loketten in het stadskantoor in Tilburg. Het enige loket dat open was. Achter de andere drie loketten zaten wel mensen, maar die zaten een krant te lezen. In de hoek zag één van hen een ideeënbus staan. Kom, een idee: om de rij niet te laten oplopen kunnen de krantenlezende mensen misschien meehelpen? Naam en adres erbij, en het schrijven in de gleuf gedeponeerd.
Twee jaar later (!) kregen ze antwoord:
– die kranten zouden best wel eens vakliteratuur geweest kunnen zijn.
– iemand die achter loket 1 zit, kan niet de mensen helpen die in de rij staan bij loket 2. Huh?

Ach ja, ambtenaren.

Op zich maakt het mij niet veel uit hoeveel mensen verdienen.
Aan de andere kant wil ik me nog wel eens verbazen over de discrepantie van bedragen tussen de ene verdienersgroep en de andere.

Onlangs zijn er weer een aantal bedragen openbaar gemaakt van topverdieners in de publieke sector. De omroep, de zorg, sociale woningbouw. Mensen die ver boven de Balkenendenorm verdienen. Die mensen werken in een omgeving waar toch wel de bezuinigingsklappen vallen. Met name in het omroepbestel en in de zorg.

Wat ik me afvraag: die topverdieners, hebben die zelf nou geen enkel schuldgevoel?