‘Zijn jullie zondag ook nog in Vlodrop?’ vroeg de mevrouw die de landwinkel runde. We dronken er een kopje koffie, en kochten wat voor thuis. ‘Jazeker, we gaan maandag pas weer naar Tilburg.’
‘Deze plek vormt dan een tussenstop voor een koetstocht. Er is geen ruchtbaarheid aan gegeven, dat mocht niet. Jullie zijn welkom, maar meer zeg ik niet.’
Viermaal per jaar houdt de adel uit verschillende landen van de wereld een koetstocht. Afstanden maken niet uit. Koets en paarden worden ‘gewoon’ overgevlogen. Adel uit Canada bijvoorbeeld. Afgelopen zondag hielden de edelieden hun koetstocht in de omgeving van Vlodrop. Het terrein bij de landwinkel was prima geschikt om een korte stop in te lassen, voor een versnapering en eventueel voor een sanitaire stop.
Oud geld. Aan de éne kant leeft de adel het liefst in de anonimiteit, aan de andere kant vindt ze een beetje aandacht, via zo’n koetstocht bijvoorbeeld, heerlijk. Zo mocht geen duidelijke ruchtbaarheid gegeven worden aan deze tocht, maar genieten de edelieden van het geklap wanneer ze met hun koets het terrein op komen rijden.
Ik hoorde een meisje in haar mobiel zeggen: ‘Er komen hier allerlei huifkarren langs met bejaarden erin’ Huifkarren….what’s in a name. Het klopt dat de gemiddelde leeftijd van de edelmannen en -vrouwen vrij hoog is.
Enkele foto’s, zonder commentaar:
Wat leuk en bijzonder om daar zo onverwacht getuige van te mogen zijn!
‘Bejaarden in huifkarren’ hahaha!
wat een bijzondere beleving inderdaad. Pracht en praal. Ben erg benieuwd welk bejaardenhuis dit was. Dan kan ik me alvast orienteren voor het geval dat.
adembenemend! 30 koetsen al dan niet aangekondigd door trompetgeschal. Al dat fluweel, dezelfde rijlaarzen, de koetsiers, “stalmeesters” die als eerste van de koets sprongen als de paarden stilstonden. De veiligheid zal een hot item zijn geweest. Al die werkelijk prachtige paarden met koetsen en koetsbezitters die ze hebben moeten overvliegen. Ik was sprakeloos.