Neef M uit Utrecht gaf een uitgebreide borrel omdat hij het diploma gehaald heeft, waarmee hij zich fysiotherapeut mag noemen. Het was ook de dag waarop wij de kleine onder onze hoede hadden. Je kent dat wel: de kleine heeft vakantie, de ouders moeten nog werken, en wij hebben toevallig een vrije dag.
Dat werd iets zoeken in Utrecht om één en ander te combineren. De keus viel op het Spoorwegmuseum.
Waar het spoorlijnmuseum in Stadskanaal zich vooral richt op rijdend materieel, oude treinstellen van verschillende landen, beperkt het Spoorwegmuseum zich tot materieel uit Nederland, en alles wat er omheen hangt. De treinen rijden niet, het is meer een statisch museum. Er werken veel vrijwilligers. Vrijwilligers die er al wat langer rondlopen, hebben zich een ‘eigen’ treinstel cq locomotief toegeëigend om te onderhouden.
Er was meer dan je te vergapen aan allerlei treinstellen, locomotieven, spoortrolleys en militair materieel: in een conducteurscabine kon je middels een simulatie getest worden op jouw vaardigheden van het ‘besturen’ van de trein. En dat valt niet mee.
In de ‘Vuurproef’ kon je ervaren hoe het is als een trein op hol slaat. Het begint rustig en heel normaal. De snelheid wordt opgevoerd, het schommelen wordt intenser, een botsing met een tegemoet komende trein wordt net op tijd vermeden door de spoorwissel. Daarna breekt de trein door een tijdbarrière. Leuk gedaan, maar je waant je in een game. 
Een heus ritje in een wagon over rails was er ook. Een donker parcours, met af en toe een verlicht nostalgisch tafereel naast de rails of een duidelijk wisselsein. 
Voor de kindertjes was er volop buitenpret te beleven:
Een topdag.
Bij neef M was het ook gezellig. Leuk om weer wat familieleden die toch her en der in het land verspreid wonen, bij elkaar te zien.
Partner:
Het was net thuiskomen, toen ik de met koper beslagen stangen zag. Ze deden me denken aan broer J zoals hij met koper werkte:
