De kleine heeft iets met de Efteling. Dat enthousiasme is voor een groot deel overgebracht door partner. Die is min of meer in Eftelingsferen opgegroeid.
Vorige week kwam de Eftelingfilm ‘De Sprookjesboom’ uit. Daar moesten we natuurlijk naar toe. We hadden nog bioscoopbonnen liggen. Bonnen die ik destijds voor mijn verjaardag gekregen heb. De film draait in een Pathé-bioscoop. Op haar site kun je de kaartjes ook online bestellen. Dat ging goed, tot het moment dat we wilden aangeven dat we nog bonnen hadden. Nergens een mogelijkheid. Nee, de betaalmogelijkheden zijn nog niet zoals bij bol.com. Die is dan ook niet voor niets door Ahold overgenomen.
Vandaag gingen we maar gewoon naar de locatie zelf om aan het loket kaartjes te kopen, met de bonnen. Wat blijkt: aan het loket zijn de kaartjes één euro duurder. Slechte zaak. Ik vertelde het verhaal over ons wedervaren. ‘Ja, nee, u hebt gelijk, zover zijn we nog niet…’ Ze deed echter niets van de prijs af.
De film zelf was eigenlijk best aardig. We hebben een paar luister CD’s in de Sprookjesboom-serie. Die draaien we voor de kleine regelmatig in de auto af. Die zelfde stemmen, met dezelfde intonatie, kwamen in de film terug. Dat geeft toch net dat beetje extra, waardoor de kleine meteen in de film gezogen werd.
Zeventig minuten. Het was voor de meeste kindertjes lang zat. Na 65 minuten begon er geroezemoes in de zaal te komen. Dan heb je het als filmmaker goed gedaan, als je kinderen van drie tot zes, zeven jaar meer dan een uur rustig kunt houden.
