Het ei zei

Onlangs is de laatste der Mohikanen van de bovenlaag van de familie Dolk overleden. Het gezin van moeders kant. Dat bracht één van de nichten op het idee om een reünie te organiseren met de neven en nichten Dolk, plus het aangetrouwde deel natuurlijk.
Afgelopen zondag, 19 mei 2019, was het dan zover. Nicht Jacqueline had een leuke ambiance geregeld in Dordrecht, de bakermat van de familie. Inmiddels is iedereen uitgewaaierd, nou ja, bijna iedereen.

We hadden een uitgebreide, goed verzorgde lunch in Villa Augustus.
Op een diascherm werden continue allerlei foto’s van familieleden getoond. De ojaa’s waren niet van de lucht. Een feest van herkenning. Ook een prima aanknopingspunt voor iedereen om praatjes aan te knopen, want voor de meesten van ons was het toch wel jaren geleden dat we elkaar gezien en gesproken hadden.
Na afloop van de uitgebreide lunch was er een boottocht gepland. Niet iedereen ging daarmee mee. Het zou te laat worden voor de terugreis.
Wij hadden daar wel tijd voor. En ik heb altijd wel iets met water. Heerlijk ontspannend. Een tochtje over de Beneden-Merwede en de Binnen Maas. En een paar inkijkjes in de binnenwateren van Dordrecht (Wolwevershaven, Nieuwe Haven, Oude Kalkhaven).

Aan het einde van de zeer geslaagde dag een afsluitende borrel bij Khotinsky
Genoten van de dag…..

Het was het idee van een vriendinnetje van kleindochter. Ze wilde graag eens naar een begraafplaats, maar haar ouders vonden dat maar niks. Moeder is iemand die veel met geesten bezig is, en ja, op een kerkhof wemelt het van de geesten.

Maar wij hadden zoiets van: wat een goed idee! De dood hoort bij het leven. Laten we een dag in de vakantie plannen. We zorgen dat er wat plantjes zijn, muziekinstrumenten en knuffels. Afgelopen woensdag 4 januari was de dag.
We liepen langs de verschillende grafstenen. Keken naar de namen, en de jaartallen, hoe oud de mensen werden, enzovoorts. Op sommige grafstenen was een A4-tje geplakt waarop stond dat de bezoeker contact moest opnemen met het secretariaat van de begraafplaats. De reden is dan dat het graf geruimd gaat worden.
Soms is de grafsteen omgevallen. Zou het de verantwoordelijkheid van de begraafplaats zijn om de steen weer recht te zetten, of is dat een zaak voor de nabestaanden van de overledene?
We hadden niet voor niets deze begraafplaats uitgekozen: familie van partner lag hier nog begraven. Haar zus, een tante met haar man, en haar oma. We hebben de graven gevonden, en kleindochter en vriendin hebben er een plantje bij gezet.
Al lopend kwam kleindochter haar eigen achternaam op één van de grafstenen tegen. Dan komt het wel heel dichtbij. We konden alleen niet zeggen of het echt familie was. Dat moeten we nog navragen.
Zo kwamen we iets verder bij een veldje waar graven lagen van kindertjes die net na de geboorte overleden waren. Dat maakte indruk. Daar werden knuffels neergelegd. Partner en de twee kinderen haalden de muziekinstrumenten tevoorschijn, en speelden iets voor de overledenen.
De dag was een schot in de roos voor de twee, en voor ons ook. Ondanks de ernst van de begrippen ‘sterven’ en ‘begraven worden’, bleek er genoeg ruimte voor een speelse noot, zoals we op de verschillende graven tegenkwamen.

Vijf jaar geleden waren we ook al naar het Ouwehands Dierenpark geweest. Hadden we toen een kortingsbon, nu hadden we een heuse cadeaubon voor vier personen. Kleindochter en vader O hebben nog vakantie, een mooi moment om die bon te verzilveren.

Hoewel kleindochter toen nog maar drie jaar was, kon ze zich nog best een aantal dingen herinneren. Haar belangstelling voor de verschillende dieren, en voor speelmogelijkheden was natuurlijk wel veranderd. Omdat ze opgegroeid is met slangen, en het voeren van levende muizen, vond ze het voeren van de mini-otters geweldig:

Er was ook nog een ‘ratrace’. Dwz, twee ratten moeten een bepaald parcours afleggen, en welke rat dat parcours het snelst heeft afgelegd, heeft gewonnen. Dat snelheidselement is natuurlijk extra: het gaat er vooral om, dat die ratten zo getraind zijn dat ze niet van de baan afwijken.

Het Ouwehands Dierenpark is gewoon een gezellig overzichtelijk park. Volop mogelijkheden voor de kinderen om zich te vermaken. Gleed kleindochter vijf jaar geleden van een nep ijsglijbaan, nu had ze veel pret rondom en in het water.

Vol trots kondigde het park de geboorte van twee ijsbeertjes aan. Voor ons waren ze min of meer aan het zicht onttrokken, maar ik vroeg me wel af: hoe zou een ijsbeer zich voelen als hij totaal geen ijs of sneeuw om zich heen heeft. Het komt zo onnatuurlijk over. (Oké, wilde dieren in gevangenschap zijn ook onnatuurlijk, maar da’s net iets anders.)

Het was een geweldig dagje uit.

Eens per jaar wordt binnen de familie van partner een wandeltocht(je) bedacht als middel om op een andere manier bij elkaar te zijn. Dit jaar liepen we een wandelroute die Natuurmonumenten in het natuurgebied van landgoed Huis ter Heide bij het plaatsje De Moer uitgezet heeft. Een route die veelal door bossen ging. Een deel van de route doorkruiste een gebied waar Schotse Hooglanders hielpen aan het beheer van de natuur. Het werd dan ook omheind door schrikdraad. We kwamen veel uitwerpselen tegen, maar ze lieten zich niet in de buurt zien. Op een bepaald moment ja, toen zag je in de verte drie Hooglanders grazen. We waren toevallig het bosachtige gebied even uit. Liepen langs water. Bij het water vind ik het toch prettiger toeven. Bossen benauwen me. Je voelt je altijd zo opgesloten.
Het was een gezellig samenzijn. En heerlijk uitgewaaid.

De laatste tijd is zoon O aan het hardlopen. Dan vertrekt hij van huis, stelt via zijn mobiel Runkeeper in, en rent een kilometer of 5. Dat probeert hij steeds sneller te doen. Regelmatig worden persoonlijke records gebroken. Soms schrijft hij zich in voor een recreatieve wedstrijd. Een paar maanden geleden voor de Tilburg Ten Miles, onderdeel 10 km, bijvoorbeeld.

Een tijdje geleden had hij zich aangemeld voor de Bruggenloop in Rotterdam. Een parcours van 15 km over 5 bruggen. Start en finish bij het Feyenoord Stadion. Omdat kleindochter haar papa graag wilde aanmoedigen en als champ wilde binnenhalen, gingen wij mee. We wilden de entourage ook wel eens meemaken.

Meer dan 12000 lopers hadden zich aangemeld. Een hele happening. Maar, dat moet gezegd, het was goed georganiseerd. Jammer van het slechte weer, want veel plekken waar je droog kon vertoeven waren er niet. Daar waar het kon, was het druk. Er liepen dan wel 12000 lopers op het parcours, al die lopers brachten wel allerlei aanhang mee.

Voor kleindochter maakte het niet uit. Die genoot. Dat ze kletsnatte sokken kreeg omdat ze bij het hek in een plas stond toen ze naar alle vertrekkende lopers keek, dat deerde haar niet. In de voetbalkantine trok ze haar schoenen en sokken uit, en gebruikte haar muts om haar voeten in warm te krijgen.

Aan WC’s geen gebrek. Maar wel buiten. Hele rijen Dixi’s. In de rij voor je behoefte.

Zoon O heeft zijn missie volbracht. Hij heeft de 15 km afgelegd in de tijd die hij van tevoren hoopte te gaan neerzetten. We zijn trots. En kleindochter ook. Die deed hem een speciaal gepunnikte winnaarsketting om.

Een paar maanden geleden kwam kleindochter op het idee dat er bij ons in huis een aquarium moest staan met goudvisjes. ‘Want als ik dan bij jullie ben, dan kan ik daar naar kijken, en dat is heel leuk.’

Oma is snel te vermurwen wanneer het zaken betreft die met kleindochter te maken heeft. Dus op een woensdagmiddag, onze oppasdag, togen we naar de dierenwinkel om twee visjes te kopen, met wat groen voor de broodnodige zuurstof. Thuis hadden we nog wel een doorzichtige saladeschaal. Kleindochter had een goudvis met een sluierstaart uitgezocht en een donkerder visje dat goed met goudvissen kan samengaan. Goudje en Glibbertje werden ze genoemd.

Daar stond het ‘aquarium’ dan, op het dressoir naast de TV. We hebben totaal geen verstand van (goud)vissen, maar het leek ons niet goed dat de visjes steeds happende bewegingen maakten boven het wateroppervlak. Een vriendin had nog een echt aquarium met grind op de bodem, kunstgroen en een zuurstofpompje. En een filtertje. Bovendien was die ook groter dan de saladeschaal.

Ja, nu hadden de vissen het naar hun zin. Kleindochter kreeg regelmatig een update. Het donkerder visje ging bijvoorbeeld meer en meer de kleur van de goudvis aannemen. Heel apart vonden we dat. Ze kunnen het goed met elkaar vinden.

Op een bepaald moment kreeg de goudvis een dikke buik. Dat heb je wanneer een vis kuit gaat schieten. Maar ja, wij vertrouwden het niet. In de dierenwinkel vertelden ze ons dat de vis op een rustig moment die eitjes laat vallen. Wat ze ermee gaat doen, dat is niet te voorspellen. Niks om ons zorgen over te maken. Partner is daar niet van overtuigd. Ze vertelt het door aan kleindochter, met de opmerking erbij, dat Goudje misschien wel dood gaat, omdat-ie zo apathisch is. ‘Oma, als die dood is, mag ik hem dan door de WC spoelen?’ Nou ja zeg…

Vannacht is Goudje inderdaad dood gegaan. Lag roerloos op het grind. Gek, ik dacht altijd dat dode vissen naar de oppervlakte stegen, en daar bleven drijven.
De goudvis uit het aquarium gehaald en door de WC gespoeld (waarom eigenlijk niet gewoon in de kliko gegooid?).

Glibbertje zwemt nu als een bezetene heen en weer. Die is z’n maatje kwijt. Eerst het aquarium schoonmaken, en dan toch maar een vervangende vis kopen. Gezelschap voor Glibbertje.

Het is wat, die ideeën van kleindochter….

Kleindochter kreeg vakantie. Wij waren wel aan vakantie toe. Zoon O vond het ook een idee om zijn gedachten even te verzetten. Schoondochter had andere besognes. Zo zocht partner iets om met z’n vieren naartoe te gaan. Kamperen. In onze omgeving hadden we positieve verhalen gehoord over het systeem van de al volledig ingerichte tent. Camping De Schatberg bij Sevenum bood die. Als we vrijdag 4 juli zouden boeken, zouden we bovendien 40% korting krijgen op de prijs. Dat liet partner zich geen tweemaal zeggen.

Het was echter Vacansoleil die deze tenten aanbood. Vacansoleil maakt gebruik van een gedeelte van het terrein van De Schatberg. We kwamen er aan, en schrokken ons rot. Hier staat onze tent tussen….:

Er is een binnen- en buitenbad, natuurbad, binnen- en buitenspeeltuin, enzovoorts. Er is een animatieteam, dat van alles organiseert. Kookexperience voor de kids, karaoke, veel waterspelactiviteiten, klimmen voor jong en oud, waterskiën. Er is een supermarkt, er zijn verschillende eetmogelijkheden, er zijn wasmachines. Kortom, je hoeft de camping niet af. En dat wilde kleindochter ook niet. Die had de tijd van haar leven. Ze had nog nooit gekampeerd, dus dat was al een ervaring, maar via de activiteitmogelijkheden kon ze bijvoorbeeld gezekerd klimmen. De Klimkong. Een soort apenkooien op verschillende niveaus. Kleindochter mocht vanwege haar leeftijd niet hoger dan niveau 2, maar dat vond ze al hoog/moeilijk zat. Vooral het ‘afzeilen’ aan het einde van niveau 2 naar een zandvlakte verderop vond ze cool.

De waterskibaan. Dat wilde kleindochter ook wel meemaken. Eerst nog wat uitleg. Hoe je gebukt moet zitten, en hoe je de stang moet vasthouden waaraan je voortgetrokken wordt. Hoe je je gewicht moet verplaatsen als je een bocht om wil. Er komt geen boot aan te pas. Er is een systeem dat de touwen waaraan de stangen bevestigd zijn, waaraan je je moet vasthouden, met een constante snelheid rond draait. Kleindochter was de champ van de eerste groep, ze hield zich lang staande. Maar ja, als je in het water geplonsd bent, moet je daarna wel met je ski’s naar de kant zwemmen. Zoon O had een filmpje van haar warterski-actie gemaakt en op Facebook gezet. Tig keer geliked, zoals dat gaat met Facebook.

Het was een heerlijke week. Vooral voor kleindochter. Zelf zouden we toch een iets andere ambiance uitgezocht hebben. We hebben één keer een klein tochtje gemaakt, via wat dorpjes in de omgeving. Horst, Grubbenvorst, Lottum, Arcen, Broekhuizen. Twee keer met een pontje overgevaren.

Er was tijd om de stapel ’te lezen’ kleiner te maken. Rust. Ook veel waard.