We kregen de kans, en hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt: ruim een week bivakkeren in het appartement van P., een goede vriend van zoon R., in Nesles-la-Vallée. Een dorpje iets ten noord-westen van Parijs. We zijn er al vaker geweest, dus de omgeving ontdekken hoeft niet meer. Het blijft wel genieten om zomaar door het landschap te rijden.

Waar we anders nauwelijks toe komen, is lezen. Een tas vol meegenomen. Eén van de boeken is Mea, geschreven door Willemijn Dicke. Ik heb lang geaarzeld of ik het boek wel zou aanschaffen. Na het lezen van waar het boek over ging, werd ik niet echt enthousiast: hoofdpersoon Mea houdt zich drinkend en rokend staande, temidden de academische wereld, terend op oude roem. De cliffhanger is een keus die Mea moet gaan maken tussen iets dat haar carrière goed kan doen, en de verzorging van haar dochter en kleinzoon. Tja…..

Omdat ik de weblog van Willemijn al even volg (zie louterlog, bij de links), en omdat onze achternamen hetzelfde zijn (haar opa en mijn opa waren broers), word je toch nieuwsgierig, en ga je overstag. Ik moet zeggen, het boek leest lekker weg. De formule waarin het verhaal gegoten is, spreekt mij echter niet zo aan, maar er komen rake typeringen in voor. Zowel over het academische wereldje (met name in het eerste gedeelte), als over ouders met een baby van nog geen jaar (het tweede deel). De bespiegelingen over de aftakeling van het lichaam, tja….. En inderdaad: elke moeilijkheid wordt overwonnen met een fles wijn…..en die zijn er nogal wat. Voor wie allerlei recensies wil lezen: op louterlog is een dossier aangemaakt.

En vrolijk lezen we verder…..