Het moet me toch van het hart.
Hij mag dan een goede producent zijn van allerlei musicals, hij is in mijn achting gedaald na de toestand van Yolanthe en Wesley in de parkeergarage. Toen hij later een koekje van eigen deeg kreeg via de uitreiking van het Gouden Oor, werd hij boos. Onbegrijpelijk. Hij daalde verder in mijn achting.
Nu valt mijn oog op een dubbelinterview met Onno Hoes en Albert Verlinde in het Brabants Dagblad van gisteren. Het begint heel gezellig. Het is een eet-interview, dwz dat er allerlei gerechten bereid zijn: eten en interviewen. Op een bepaald moment richt de verslaggever zijn vragen even alleen tot Onno Hoes. Praten over de politiek in Brabant. Na enige tijd zegt Albert: ‘En nu is het genoeg. Ik zit er voor lul bij, ik heb al meer dan tien minuten geen vraag gehad….’ Hij stapte op, en ging naar huis. Onno ging, zich verontschuldigend, achter hem aan. Het eten lieten ze voor wat het was….
Hoe zielig kun je zijn.
Veel van die lui die met hun hoofd op tv komen, gaan zichzelf steeds belangrijker vinden. In feite ben je als presentator ondergeschikt aan het onderwerp, maar daarover kun je van mening verschillen. en als je dan gewend bent in het middelpunt te staan, moet je ook in het middelpunt staan.