De rit vanuit Nesles-la-Vallée duurde toch nog altijd zo’n 10 uur, inclusief enkele stops. We werden echter niet teleurgesteld: het hotel L’Aigle rouge is een alleraardigst hotel. Geen hotel in de ware zin van het woord: het ademt de sfeer van kamperen uit. Veel is mogelijk, er wordt niet snel ergens moeilijk over gedaan. Het is onderdeel van de Skiworld-keten, die zijn oorsprong in België heeft. Dit hotel wordt gerund door een Belgische crew. Heel ontspannen. Een goede kok. Een soort Belgische enclave.

De zomermaanden worden duidelijk gebruikt om achterstallig onderhoud te verrichten. Want, de winter, dat is toch echt het toeristenseizoen. De prijzen voor de kamers (op basis van het all-inclusive idee) zijn in de zomer duidelijk lager dan in de winter. Zo komen ook in de zomer de kamers vol.
Het was goed dat wij nog wat kampeerspullen in de auto hadden liggen: alle deuren en hekjes van balkons piepten als de ziekte. We hadden siliconenspray: even spuiten op alle scharnieren, weg gepiep. Er was een bad aanwezig, maar de stop ontbrak. Ook die hadden we bij ons. Nee, ons vangen ze niet….

Uitzicht vanuit ons balkon:

We zaten in een bergachtige streek. Op bepaalde punten kon je de Mont-Blanc in de verte zien liggen. Zelf zaten we op 1350 m hoogte. Een uitgelezen gebied voor wandelaars en mountainbikers, maar dat zijn wij geen van twee. Dus zochten wij het iets verder weg: met telecabines per kabelbaan naar een hoogte van 3000 m vervoerd worden bijvoorbeeld:

Naar een ijsgrot, die van binnen groter is dan je zo zou denken….

Ook op 3000 m moet je wel eens naar de WC:

Zo hadden we ook een tochtje in gedachte naar een stuwmeer. Niet zozeer om dat meer, maar vanwege de rit er naartoe. Na de eerste 200 meter brandde er echter een lampje op het dashbord, links van het stuur: CHECK. Als zoiets brandt, betekent dat meestal niet veel goeds. Gelukkig hadden we onderaan de berg een garage gezien:

Daar staat-ie, de gele auto, rechts. Er wordt een diagnose op uitgevoerd. De Lambda Sonde bleek inactief. Vervolgens kwam er een stortvloed aan technische termen. We snapten er niets meer van. De alarmcentrale van de ANWB in Lyon gebeld. Die vertelde na twee uur, nadat ze zelf met de garagemonteur gesproken hadden, dat de Lambda een soort sensor is die er voor zorgt dat de katalysator goed blijft functioneren. De goede mix van olie en benzine, enzovoorts. Als de Lambda kapot is, dreigt de katalysator ook kapot te gaan, omdat verkeerde signalen afgegeven worden. Het onderdeel moet vervangen worden, niet meer verder rijden….Daar zaten we dan. Het onderdeel zou nooit op tijd bij de garage zijn. Met de taxi zijn we terug naar het hotel gegaan. (De vrouw van de ANWB in Lyon stelde voor om die 9 km naar boven te lopen….no way) Vervangend vervoer krijg je pas, als gebleken is dat de reparatie niet binnen 48 uur uitgevoerd kon worden. Nu niet dus. Gelukkig moest onze hoteluitbater boodschappen doen in verschillende dorpjes. Hij vroeg of wij zin hadden om mee te gaan, ons ergens af te zetten, en later weer op te halen. Daar maakten we graag gebruik van. We hadden dan wel veel boeken bij ons, maar dat moet niet overheersend worden.
Intussen had de ANWB de garage een nieuwe en wat uitgebreider diagnose op de auto laten uitvoeren. Daarbij bleek dat er sprake is van twee Lambda Sondes: één voor de katalysator, en één na de katalysator…..die tweede was inactief. En daarmee kun je best rijden. Nee meneer, rijdt u maar gerust naar Nederland hoor. Wij nemen de gehele verantwoordelijkheid als er toch iets mis gaat. (De auto repatriëren en ons met alternatief vervoer naar Nederland laten komen is voor hen natuurlijk een flinke kostenpost.)

Oké, we hebben gisteren 1100 km afgelegd. De auto heeft het prima gedaan. Wel kregen we onderweg een steentje tegen de voorruit aan. Een buts. Waar is Carglass nou? Je ziet al reclames wel, maar in Frankrijk zie je ze niet hoor…..

Een paar foto’s die ik jullie niet wil onthouden.

Toen we van het ziekenhuisbezoek bij de vader van Pierre afkwamen, had een vriend van Pierre voor ons ‘gekookt’:

In de Aldi van Chauvigny zagen we deze manier van het verwerken van gekookte ham: