De kleine heeft herfstvakantie en wij hadden al dan niet toevallig een dag vrij. Een mooie gelegenheid om de cadeaubon die Lien ons gunde nadat ze over onze mislukte transaktie las, te verzilveren. De cadeaubon was een entreebewijs voor twee volwassenen en twee kinderen tot 16 jaar voor de Apenheul.

Op weg naar de Apenheul kwamen we deze beeldjes tegen:

De Apenheul blijkt onderdeel te zijn van een groter geheel. Een park waar van alles te doen is, en dat hier en daar opgeleukt is met kunstzinnige uitingen.

De looproute binnen de Apenheul is zo uitgestippeld dat zones waar aapjes zich vrij kunnen bewegen (tassen dicht, niet eten of drinken) afgewisseld worden met zones waar aapjes niet kunnen komen. Af en toe moet je een wildrooster overlopen, en dat wildrooster ligt over een brede sloot. Aapjes houden niet van water.

Met name het begin van de dag was druilerig. De meeste aapjes hielden zich dan ook schuil. De enige aapjes die zich minder van de regen aantrokken, waren de doodshoofdaapjes:

Later op de dag brak de lucht. Gorilla’s kwamen hun ‘schuilkelders’ uit:


Achter glas kwamen we De Neus nog tegen:

Sommige apen maken aparte geluiden. Hier en daar staan soort tonnen met een pedaal. Door flink op de pedaal te pompen kun je zelf het geluid van een bepaalde aap laten horen. In dit geval probeerde de kleine het geluid van de witwang gibbon te activeren:

Op verschillende plaatsen waren mogelijkheden voor kinderen om hun energie kwijt te kunnen. Hier één van de grotere speeltoestellen:

Aan het educatieve is ook gedacht. Niet alleen worden van tijd tot tijd informatieve praatjes gehouden (je moet de tijden in de gaten houden, en weten waar het is), maar staat er zomaar ergens ook een groot memoryspel opgesteld. De afbeeldingen draaien allemaal om hun as:

Het voederen van verschillende dieren hebben we gemist. Of we stonden niet goed opgesteld. Feit is dat plaats en tijd niet klopten, volgens de gegevens uit het programmaboekje.

Dat mocht de pret niet drukken. We hebben een heerlijke dag gehad.