De Pont ligt eigenlijk op een steenworp van ons huis. Al even was er de expositie van Anish Kapoor, maar het kwam er maar niet van om er naartoe te gaan. Dit weekend was de laatste mogelijkheid. We hebben tijd vrij gemaakt.
Ai WeiWei heeft zijn roots in China, Anish Kapoor in India. Toch vind ik beide kunstenaars wel iets met elkaar gemeen hebben, al was het alleen maar de grootsheid van de kunstobjecten.
Spectaculair is natuurlijk het kanon dat klodders verf schiet naar de hoek van een ruimte. Aan het begin van de tentoonstelling waren de wanden nog maagdelijk wit. Vanaf morgen zal een speciale schoonmaakploeg moeten komen om de opeenhoping van de verfbollen op te ruimen.
De objecten van aluminium en polystyreen trokken ook veel bekijks. De spiegelefeecten, daar kun je naar blijven kijken. Overigens had Ai WeiWei tijdens zijn tentoonstelling in april afgelopen jaar ook een spiegelwand, waarbij je vanuit een bepaalde hoek jezelf op je kop zag lopen.
Die uitstulping uit de muur heet ‘When I’m pregnant’. Vanaf de zijkant kun je er goed naar kijken. Kijk je echter vanaf de voorkant naar het object, dan begint het toch wel te draaien.
Door de grootte van de verschillende ruimtes heeft De Pont ook de mogelijkheid om tentoonstellingen van dit kaliber te organiseren.
Wij vinden De Pont een heerlijk museum om van tijd tot tijd van te genieten.
Meer een performance, met dat verfkanon. Zoals bekend weet ik niets van kunst, ook het verschil tussen kunst en vindingrijkheid ken ik niet. Toch zou ik zoiets wel eens willen zien.Als we in een grote plaats woonden zou ik zéker vaak naar exposities en musea gaan.
Ik kan me voorstellen dat je het een heerlijk museum vindt. Je kunt er ook zo eventjes binnenwandelen als je tijd hebt, als het zo dichtbij is. Bijzondere tentoonstelling! Ze verzinnen het toch allemaal maar, die kunstenaars.