Het ei zei

Als wij een paar dagen weg zijn, kunnen wij altijd ons hondje bij de buurman onderbrengen. Nu was hij een tijdje geleden jarig, en zijn wens als verjaardagscadeau was om de bloemencorso van Zundert mee te maken. Hij had dat al vaker meegemaakt, maar sinds hij geen auto meer heeft, jaren geleden, is het er niet meer van gekomen. Hij zou graag weer eens wat gaan filmen. Aangezien wij die corso nog niet eerder gezien hebben (in real life), vonden wij dat een leuk cadeau.
Het is een goed geoliede machine, de organisatie van de corso. Er komt veel volk op af. Om dat in goede banen te leiden, mag dat natuurlijk ook wel. Veel parkeerterreinen rondom het dorp, allemaal op nog geen 10 minuten lopen van the place to be.
Voordat de stoet begint, verzamelen de wagens zich op een groot terrein, van waaruit de optocht door het dorp meandert. Wij stonden vlakbij de uitvalsbasis.

Tussen de wagens door zorgden muziekcorpsen voor afwisseling, en gezellige deuntjes. Als de stoet de ronde gedaan heeft, komt-ie even later voor de tweede keer langs de hoofdtribune, waar ook de vakjury zit. Die beoordeelt de wagens op techniek en originaliteit. Middels formulieren die in het publiek uitgedeeld zijn, en na afloop opgehaald zijn, is er ook een publieksprijs te winnen. Die wijkt soms af van het oordeel van de vakjury. Dit jaar niet veel: de nummer 1 van de jury, was nummer 2 bij het publiek, en de nummer 1 bij het publiek, was nummer 2 bij de jury.

Die grote wagens mogen niet motorisch voortbewogen worden. Met bloed, zweet en tranen worden ze voortgeduwd door menskracht.

We hebben een ontzettend leuke dag gehad. Een ervaring rijker.

100 jaar geleden, in 1918, werd Otto Dicke geboren. Zeker in Dordrecht één van de bekendste tekenaars. Natuurlijk zijn er in de loop der tijd verschillende tentoonstellingen geweest met zijn werk.

Vanwege het mooie getal van 100 houdt het Dordrechts Museum van 9 december 2018 tot en met 26 mei 2019 een overzichtstentoonstelling in een grote ruimte van het gebouw. De werken zijn mede uitgezocht door zijn zoon Henk Dicke.

Afgelopen zaterdag 8 december was de opening. Volle bak. Wij waren er ook. Natuurlijk kom je verschillende familieleden tegen op zo’n dag. Altijd weer even bijpraten.

Het is een mooie uitgebalanceerde tentoonstelling geworden. Genieten!
Na afloop van de rondgang langs de tekeningen nog even gezellig met familieleden een glaasje van het één of ander gedronken. Voor de opening had het Museum speciale consumptiebonnen laten drukken. Ik heb er één bewaard.
Het was een prima dag.

Via de BankGiroLoterij hadden we twee entreebewijzen gewonnen voor de voorstelling ‘Sophie’ met in de hoofdrol Tjitske Reidinga. Gegeven de speellijst was het Chassé Theater in Breda voor ons de beste optie. We waren er nog nooit geweest.

Makkelijk parkeren, een paar parkeergarages in de buurt.
Dat Chassé Theater is nog een heel complex. Natuurlijk een grote lounge voor natje en droogje, maar ook aparte kiosken waar je ijssnoep kon kopen, of iets warms. Er zit ook een bioscoop in het gebouw. En een zaal waar theater gemaakt wordt.

‘Sophie’ gaat over het leven van een vrouw van jong meisje tot oma. Het stuk is opgebouwd uit allerlei scènes passend bij de verschillende leeftijden. Je ziet na afloop van elke scène Tjitske een andere outfit aantrekken. Van jong uitziend naar middelbaar en oud. Voor de duidelijkheid werd op de zijwand nog even de leeftijd die ze in de volgende scène speelt geprojecteerd. Hierachter speelde zich alles af: steeds dezelfde kamer, namelijk die van het ouderlijk huis, later haar eigen huis.

(Natuurlijk mocht je tijdens het spelen geen foto’s maken)
Hier lees je een goede en duidelijke recensie
Partner zag in Tjitske Reidinga de nieuwe Mary Dresselhuys. Ze was ook goed. Het was een mooi, lief en humorvol toneelstuk. Prima gespeeld. Staande ovatie na afloop. (Ik moest even denken aan de uitzending van Podium Witteman waarin de staande ovatie na afloop van concerten aan de orde kwam.)

Het was de wens van partner in ieder geval eens een keer op de planken te staan als toneelspeler. Nu heeft ze een vriendin die regelmatig een amateurtoneelgezelschap regisseert, en die kwam laatst met de mededeling dat ze kon opgeven voor een toneelproject, georganiseerd door mensen van Openluchttheater Hoessenbosch, bij Berghem. Dat deed ze. Het project heette: Je dialoog tegen mij. Twee mensen die in een dialoog te berde brengen wat zoal speelt in de maatschappij. Er is een schrijver die het stuk schrijft, en een regisseur die het stuk op de planken vormgeeft. Vooraf krijg je de tekst digitaal aangeleverd, want het belangrijk dat je de basis van je tekst kent.

Zo gezegd, zo gedaan. Echter nadat de tekst verstuurd was, volgde enige tijd later een mailtje waarin stond dat je de ‘oude’ tekst maar moest vergeten, dat nu een herschreven tekst in de bijlage zat. En de opvoering was al een week later. Wel werd er nog een hele dag fysiek gerepeteerd. ’s Avonds werden de dialogen opgevoerd. Want er waren verschillende dialogen. Elk duurde ongeveer 20 minuten.

’s Avonds nam ik kleindochter mee, want die wilde oma ook wel eens op de planken zien. Hun stukje werd als eerste opgevoerd. Dat kon nog net buiten. Daarna begon het te regenen, en het hield niet meer op. Binnen werd het festijn voortgezet. Knus, want het was niet zo groot.
Partner heeft een geweldige ervaring gehad.

Partner zag op de Facebookpagina van een ex-collega het bericht voorbijkomen dat zijn vrouw voor belangstellenden een cursus zeepsteen / speksteen bewerken ging geven. Drie ochtenden van 10.00 tot 13.00 uur. 6, 7 en 8 juli. Op boerderijcamping Hoeve de Mertel te Biezenmortel.
Daar werd partner meteen enthousiast van. Biezenmortel is slechts 20 minuten rijden van Tilburg vandaan, en je kon er ook een Bed en Breakfast bespreken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet echt goedkoop, maar prima verzorgd en buitengewoon gastvrij. De vrienden van partner stonden met hun caravan op de camping. Een niet grote, maar toch ruim opgezette camping.
Er zijn verschillende soorten zeepsteen. Partner had een steen om te bewerken uitgekozen, die een Braziliaanse zeepsteen bleek te zijn.
Vrij zacht materiaal. Met schaven, schuren, beitelen, polijsten en wassen is het de bedoeling om van de ruwe steen een klein kunstwerkje te maken.

Het materiaal:
Work in progress:
Het eindresultaat is alleszins bevredigend. Het is een voorwerp dat je van verschillende kanten kunt bekijken en er telkens iets anders in kunt zien.
Een paar dagen toeven op de camping, ook al slaap je in een normale kamer, was heerlijk.

We kwamen er vrij laat achter dat Bert Visscher in Tilburg optrad met zijn show ‘Hij wordt vanzelf moe’. Vorige week vrijdag 20 april, om precies te zijn. Terwijl hij 24 en 25 april in Tilburg was.

De site van Theaters Tilburg gaf aan dat de show van Bert Visscher op 24 april uitverkocht was, maar dat er nog kaartjes waren op 25 april. Je kon ze niet digitaal bestellen, je moest de kassa bellen. De persoon aan de telefoon zei dat er inderdaad nog 2 kaartjes waren, maar de ene ergens in de zaal en de andere op het tweede balkon. Dat was niet gezellig. Laat het dan maar overgaan.

Zaterdag keken we nog eens op de site: nu was 25 april uitverkocht, maar waren er voor de 1e en 2e rang op 24 april nog wel kaartjes beschikbaar. Weer een keer bellen, maar de kassa was dinsdag 24 april telefonisch pas weer bereikbaar.
Partner besloot een mailtje te sturen naar de info-mailbox van Theaters Tilburg. Dat ze er niet achter kan komen of er nu wel of geen kaartjes voor de show beschikbaar zijn, en dat het heel leuk zou zijn, als er voor 24 april toch kaartjes zouden zijn, omdat ze dan ook jarig is; als een verjaarskado dus.

Dinsdagochtend 24 april lag er in de mailbox bericht van Theaters Tilburg dat er 2 kaartjes retour gekomen zijn, dat die gereserveerd zijn voor ons, en dat we ze voor aanvang van de show kunnen ophalen. ‘Met de hartelijke felicitaties’ besloot het bericht. Wat geweldig. De mensen die ’s avonds op verjaardagsvisite zouden komen hebben we afgebeld. Bertje Visscher is toch veel leuker…..
We zagen een zeer vermakelijke show. Tranen met tuiten.