We hebben shows van haar op TV gezien, we zagen haar als tafeldame bij De Wereld Draait Door, we zagen haar als talkhost in programma’s als Claudia’s Showboat en Thank God it’s Friday.
Gisteravond zagen we haar live, met de voorstelling De Teerling. Rode draad was de crisis, en het lot dat je soms wel, maar soms ook niet in eigen hand hebt. Als je niet meteen 6 gooit, kun je altijd nog een keer proberen om 6 te gooien. Je moet niet te bang zijn om iets te doen. Ging men destijds ook niet naar de maan, terwijl het helemaal niet duidelijk was wat het nut was?
En zo creëerde Claudia voor zichzelf het doel om als eerste vrouw voet op de maan te zetten. Het werd een leuke, sprankelende show.
Toevallig was gisteravond ook de avond van de finale van het Eurovisie Song Festival. Claudia kwam op met de eerste tonen van Calm after the Storm. En sprak de profetische woorden: of Oostenrijk nou wint of Nederland, in beide gevallen winnen een man en een vrouw.
Het decor mocht er ook zijn (je merkt het idee van de ruimte):
Vlak voor de pauze regende het kleine rubberachtige dobbelstenen op het podium. De gordijnen gingen dicht, maar er lagen natuurlijk ook nog dobbelsteentjes buiten de gordijnen, aan de zaalkant. En jawel hoor, daar ging een moeder met haar 10 jarige (schatting) dochter naar voren om die dobbelsteentjes zogenaamd eens van dichtbij te bekijken. Toen er iemand kwam om de dobbelstenen achter de gordijnen te schuiven, vroeg ze maar of ze een dobbelsteentje voor haar dochter mocht hebben. Gênant vind ik dat. Het idee om zo’n ding mee te willen nemen. Attributen die bij de show horen.
Maar goed. We hebben genoten van de voorstelling. Een echte vakvrouw, Claudia, en heel sympathiek.
Als toegift zong ze het lied dat niet bij deze show hoorde, maar uit Hete Vrede kwam, haar vorige show. Een zeer gevoelig lied. Mooi:
