Vorig jaar waren we in Maastricht.
Gisteren, 26 oktober 2015, waren we in het Dordrechts Museum.
We werden verwelkomd door Jan Eijkelboom, dichter/vertaler/eerste stadsdichter van Dordrecht, middels een gedicht aan de muur bij de Museumtuin.
We waren vroeg. We zagen Frits Sissing heen en weer lopen, voortdurend kijkend op z’n mobiel, we zagen de experts druppelsgewijs binnenkomen.
En we zagen mensen binnenkomen, uitgedost met allerhande spullen waar iets over gezegd moet worden, en waarvan een ieder hoopt dat de waarde zodanig is dat er niet meer gewerkt hoeft te worden.
Een groepje mensen werd verzocht terug naar af te gaan, en weer aan te komen lopen, zodat er filmopnames gemaakt konden worden.
In de ruimtes van het museum waar de spulletjes getaxeerd werden, liepen ook cameramensen rond. Dan krijg je opeens de vraag voorgeschoteld of je nog iets van waarde had. (Voornamelijk kitsch.)
Van een vriend kregen we een Egyptisch beeldje mee. Dat moest heel wat waard zijn. Godin Isis met kindje Hores op haar schoot. Mieke Zilverberg hielp hem uit de droom: als het beeldje origineel was, dan zou het uit de tijd van 600 v. Chr. zijn, dan zou dit en dan zou dat. Maar zie hier: naden, een kindje dat bijna op de grond valt, enzovoorts. Het is een kopie. Het heeft een tijdje in de grond gelegen om oud te lijken. Ze heeft een briefje geschreven met haar bevindingen erop. Getekend MZ.
Overigens weten we nu ook hoe een pijptabakstamper eruit ziet. (We hadden iets meegenomen waarvan we niet wisten wat het was.)
We zijn niet lang blijven hangen, maar het was leuk om de Kunst en Kitsch sfeer weer op te snuiven.
