De broer van partner trakteert zichzelf tweemaal per jaar op een etentje in een sterrenrestaurant. Dat doet hij tijdens de restaurantweken. Soms vraagt hij iemand mee. Afgelopen zondag vroeg hij ons mee. Als verjaardagscadeau voor ons beiden.
Hij nam ons mee naar Wollerich, in Sint Oedenrode. Een restaurant met 1 ster. Wij gaan niet vaak uit eten. Als we het wel doen, valt de keuze nooit op een restaurant met een ster. (Vaak ook vanwege het prijskaartje.) Voor ons was dit etentje dus een hele ervaring.
We begonnen met een aantal ‘gangen’ die louter uit amuses bestonden. Zelfs een kommetje soep werd onder de amuses geschaard.
Bij elke gerechtje (stuk voor stuk heuse kunstwerken) vertelde de ober wat we voor ons hadden, wat de ingrediënten waren, en soms hoe het klaargemaakt was. Dat deed hij zo onduidelijk, dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat we begrepen wat hij zei. Ik kon ergens ‘schaafsel van kalfswang’ verstaan, en ‘ge-airbrushed’.
Het ging om de combinatie van smaken. Niet om de hoeveelheid. Het moet gezegd: elke gang was verrassend. Voor het vlees had je niet eens een mes nodig, zo mals.
Ja, het was een feestje. Na afloop was je buik niet echt rond, maar had je wel een voldaan gevoel.
Dit laatste gerecht, het dessert, was één van de onderdelen van een heel menu waarmee het kookteam van Wollerich de Gouden Koksmuts 2016 gewonnen heeft. Een combinatie van pure chocola, amandel, ananas, sinaasappel, ijs en smaken die (voor mij) niet thuis te brengen zijn. Het was heerlijk, maar je weet niet waar de jury op let tijdens de beoordeling.
De Gouden Koksmuts: (helaas schitterde het geheel)
Nog een filmpje….
https://www.youtube-nocookie.com/embed/G7sG9GcOJnc?rel=0
