De taxiservice naar Schiphol ging heel voorspoedig. Slechts stapvoets rijden bij de brug op de A27 bij Gorinchem. Ik weet nu waarom daar altijd files zijn: die brug lijkt smaller als je er overheen rijdt, mensen durven niet meer in te halen, het stropt op…..
Het vertrek van het vliegtuig zou op tijd geweest zijn, ware het niet, dat het vliegtuig niet OK bevonden werd, en er een ander vliegtuig ingezet moest worden. 11 uur vliegen viel mee. Ach, je stelt je erop in. Ik had wel meer space verwacht. Voordat je de lucht in bent, moet er nog wel een spelletje ‘Per seconde wijzer’ gespeeld worden: mensen hebben per internet geboekt, maar niet gekeken op welke stoel ze zitten. De stewardess moet zich dan in allerlei bochten wringen om het de mensen toch nog naar de zin te maken. 25A moet naar 26C, en 27B gaat naar 23D. O nee, waar ik 26C zei, moet 27A worden, en waar ik 27B zei, moet 28A zijn…..enzovoorts. Ze verloor niet eenmaal het geduld. Ik zou allang gevraagd hebben: hebben jullie niet opgelet tijdens het inchecken?
Over de verzorging hadden we totaal niet te klagen: lekkere lunch, goed avondeten, en tussendoor drinken wat je wilde. Zelfs een ijsje viel ons ten deel.
In Johannesburg werd iedereen door een poortje geleid, je moest even blijven staan, bril af, een flits, en je mocht weer door. Er werd geen foto gemaakt, maar de temperatuur werd opgenomen. Waarschijnlijk als gevolg van de Mexicogriep. Er werd niemand apart gehouden. Een relaxte sfeer. Een verademing, vergeleken met het stijve burocratische gedoe op Schiphol.
Zoon R en D haalden ons op. Benen strekken, plannen voor de komende dagen werden gemaakt, een afzakkertje, en een lekker bedje.
Wordt vervolgd…..
