Naast het feit dat het FairTrade week is (Dagblad Trouw heeft hier 31 oktober in een extra bijlage een aantal mooie artikelen aan gewijd, ook te lezen op internet), is het eveneens de week van de diabetes.

In een vlaag van maatschappelijke betrokkenheid en andere achterliggende gedachten heeft partner zich begin dit jaar opgegeven als collectant voor het Diabetesfonds. Niks meer van gehoord. Tot er vorige week opeens iemand op de stoep stond, uitgerust met een verzegelde collectebus, bel + win-foldertjes, een legitimatiebewijs en informatiemateriaal. Hij coördineert de collectanten in Tilburg en omgeving, en is verantwoordelijk voor de collectebussen. ‘Je kunt het beste in deze wijk je route doen. Zondag of maandag kom ik de bus weer ophalen. Succes!’ En weg was-ie weer.

Gisteravond hebben we tussen de regendruppels door een paar straten gelopen. Op een paar mensen na die principieel niet gaven (‘ze komen al zo vaak met allerlei collectes langs de deur, eens houdt het op’), gaf verder iedereen. Ik had zelfs de indruk dat het niet uitmaakte of je nu voor de Hartstichting, de Nierstichting, de Zonnebloem, het Kankerfonds of in dit geval het Diabetesfonds collecteerde.

Nu je zo met die diabetes bezig bent, valt het je op, dat er in bijna elk reclameblok wel een advertentie van het Diabetesfonds te zien is. Ik weet niet of zo’n organisatie een status aparte heeft binnen de reclamewereld. Zo niet, dan lijkt het mij toch wel zonde van het geld, dat hier mee gemoeid is. Partner zei al: nu moeten we extra veel ophalen, om die kosten weer te compenseren. Zo werkt het niet, vind ik. De consument kun je niet laten betalen voor advertentiecampagnes. Die betaalt voor onderzoek en dergelijke.