Gisteren rond etentijd werd de BBC documentaire ‘Slikken of stikken’ uitgezonden op Nederland 2. Een kijkje achter de schermen van de pillenontwikkelaars en wat er verder omheen hangt.
Op zoek naar een middel tegen Angina Pectoris werd na veel onderzoek een pil ontwikkeld op basis van een bepaalde grondstof. Toen men de pil ging testen, bleek er geen resultaat te zijn. Er kleefde wel een significante bijwerking aan: mannen kregen last van een erectie. Na deze bevinding ging het onderzoek een andere kant uit, en werd de Viagrapil ontwikkeld.
Natuurlijk werd ook aandacht besteed aan pilverslaving. In veel pijnstillers zit codeïne, een opiaat. Als je dat langer achter elkaar slikt, raakt het lichaam daar aan gewend. In de documentaire kwam iemand aan het woord die het aantal pillen dat ze per dag slikt, al had afgebouwd (!) naar 20.

Het ontwikkelen van pillen, met name op het gebied van antibiotica, heeft het leven met tien jaar doen verlengen. Er zijn groepen mensen die dit geweldig vinden, maar zich afvragen waarom geen enkele fabrikant onderzoek doet naar het maken van een pil waarmee je op humane wijze je leven beëindigt. Oké, voor het doden van dieren wordt in die richting wel onderzoek gedaan, maar voor de mens? Kijk, als er zo’n pil is, een Pil van Drion, dan hoef je sommige artsen niet op te zadelen met een dilemma.

Daarom vond ik het wel leuk dat in Australië een aantal oudjes zelf de scheikundeboeken uit de mottenballen gehaald hebben, en proberen de zelfmoordpil te ontwikkelen. Er zijn vorderingen: op basis van nembutal zijn al verschillende laboratoria operatief. Het zal niet lang meer duren of mensen geven elkaar een zelfmoordkit cadeau met Kerstmis, aldus Philip Nitschke, een Australische arts, voorvechter van euthanasie.

Wel of niet zo’n pil, daar kun je een hele discussie over ophangen. Feit is, dat die oudjes die zo bezig zijn met het zoeken naar de juiste ‘ingrediënten’ voor de zelfmoordpil, dat die zo in beslag genomen zijn door hun onderzoek, dat ze hun eigen ellende vergeten. In feite hebben ze weer een doel om voor te leven. Hoe ironisch kan het zijn….