Terwijl ik de achterstallige berichten aan het lezen ben, die er zijn als ik na enige tijd weer inlog op mijn twitteraccount, komt van achter mij de vraag: Is dat nou leuk, dat twitteren?

Ja, eigenlijk is het heel leuk. Je moet echter wel een goede mix hebben van mensen die je uitzoekt om de berichten van te ontvangen, te lezen. Voor ieder is dat natuurlijk verschillend. Politiek, interessante info, lokale info, humor en het reilen en zeilen van mensen op hetzelfde niveau als jij om het zo maar te zeggen.
Noem het dubbele paspoort, en de oneliners schieten als bosjes je tijdlijn voorbij (het vak waarin je de berichten leest). Af en toe een serieuze opmerking. Of het proces Wilders. Heb je Pauw en Witteman gemist, geen nood: twitterend Nederland praat je bij, tenminste als je mensen volgt die naar Pauw en Witteman kijken. Soms heb ik het gevoel dat sommige journalisten beroepshalve naar die uitzendingen kijken.

Er komen leuke dingen voorbij, gevoelige dingen, foto’s, links, van alles. En ik, op mijn beurt, probeer ook mijn steentje bij te dragen.

Er zijn op een bepaald moment mensen die jou uitzoeken om te volgen. Die hopen dat jouw tweets leuk, dan wel interessant zijn om te lezen. Du moment zulks het geval is, vind ik zelf, dat je een soort verantwoordelijkheid naar je volgers hebt, om in ieder geval niet alleen maar te reageren op anderen, maar zelf ook iets leuks de lucht in te sturen.

Als je je hondje kwijt bent: gooi een tweet de lucht in, vraag aan de mensen die jou volgen om het door te sturen (in twittertaal: te retweeten) enzovoorts. Een sneeuwbaleffect. Eén iemand heeft zich ooit afgevraagd of die retweets wel eens een positief effect gesorteerd hebben.

Er zijn mensen die het twitteren als een vorm van chatten zien. Zoals er in de chatboxen destijds (eigenlijk hoor je daar nooit meer over, over chatboxen) allerlei stelletjes ontstonden, zo ontstaan die in twitterland ook.

Twee mensen, die elkaar via het twitteren hebben leren kennen, zijn vandaag met elkaar getrouwd. Geheel in twitterstijl. De trouwerij heet twedding. Je kon als twitteraar je inschrijven om bij de twedding aanwezig te zijn. Voor het geval de afstand te groot was, werd er een live-stream gerealiseerd. Overigens scheen die stream niet goed uit de verf te komen. Ja, in principe kon heel twitterend Nederland genieten van de twedding.

Een twedding…..mensen moeten het zelf weten, maar op deze manier vind ik het wat ver gaan….
Zoals ik in een reactie op Bertie schreef: het wordt een beetje RTL Boulevard-achtig. Maar houd me ten goede: dat twee mensen gaan trouwen, die elkaar via het twitteren hebben leren kennen, dat vind ik leuk.