Als je dood gaat, weten de nabestaanden over het algemeen wel wat er moet gebeuren. Er komt een acte van overlijden, waarmee ze aan de slag kunnen. Het is vervelend, maar redelijk concreet.

Er is echter ook een virtuele wereld. Die wordt steeds belangrijker, steeds groter. Hyves, Facebook, LinkedIn, Twitter, Flickr, Youtube, weblogs, e-mailaccounts, enzovoorts. Voor elk van die online-activiteiten is een gebruikersnaam vereist, en een wachtwoord. Zo kon het dus gebeuren dat bij Twitter de naam Antonie Kamerling regelmatig opduikt als voorstel om te volgen. Digitaal leeft hij nog voort op Twitter, waarschijnlijk omdat de nabestaanden zijn wachtwoord niet kennen. Waarmee meteen het probleem blootgelegd is.

Ik werd eigenlijk op deze problematiek gewezen door een artikel in de VPRO-gids van deze week: Het digitale hiernamaals.
Een briefje maken waarop alle online-activiteiten staan met bijbehorende gebruikersnaam en wachtwoord, lijkt mij een goede oplossing, maar het zal voorkomen dat er mensen zijn die bepaalde accounts liever door een onbekende opgeheven zien worden.

Zoals je je tastbare erfenis bij een notaris laat beschrijven, zo kun je je digitale nalatenschap ook bij een soort notaris onderbrengen. Je hebt digitale kluisjes. Je hebt ook bedrijven bij wie je de online profielen kunt onderbrengen. In Nederland is Ziggur de bekendste op dit gebied. Als je bij de notaris die over jouw erfenis gaat, aangeeft dat je een account bij Ziggur hebt (met gebruikersnaam en wachtwoord), dan neemt de notaris na je dood contact op met Ziggur, en die gaat dan aan de slag met hoe je je online profielen afgewerkt wilt zien.

Ik weet niet hoe dat werkt met weblogs bijvoorbeeld. Ik stel me voor dat gratis weblogs gewoon in de lucht blijven, ook al is er geen activiteit meer. Voor dit weblog betaal ik jaarlijks een luttel bedrag. Wat gebeurt er als er geen betalingen meer gedaan worden? Het lijkt me dat het hele weblog dan in rook opgaat. Geen archief meer. Ik zal eens navraag doen…