Het ei zei

Jaren geleden togen we al eens naar Eindhoven om iets op te pikken van het Dutch Design. We hadden ons niet echt voorbereid. De trigger was eigenlijk vooral het woord ‘design’. Toen we in Eindhoven aankwamen, waren er geen aanknopingspunten die verwezen naar het Dutch Design. We liepen wat verloren rond. Veel hebben we niet meegekregen van al dat design.

Dit jaar kregen we een uitnodiging.

Partner had eerder dit jaar contact met iemand die bezig was met een project om via lappen stof waaraan mensen, die in een cirkel staan, moesten trekken om zo bepaalde geluiden te genereren. Als het idee uitgekristalliseerd was, zou ze iets laten weten. En dat gebeurde dus: ze zou 2 dagen met het prototype van haar project aanwezig zijn op het Ketelhuisplein tijdens de Dutch Design Week.
Ze is afgestapt van de lappen stof. Ze heeft een bol ontwikkeld die geluiden produceert als je met verschillende mensen aan touwen trekt, en als je op de juiste manier trekt en de bol beweegt, kun je zelfs iets van een melodie uit krijgen.
We zijn niet verder dan het Ketelhuisplein geweest.
We zagen de Hihahut hun kleine hutjes promoten. Vroegboekkorting. De hutjes gaan nu de winterstalling in. Vanaf april kun je er weer nachtjes in doorbrengen.
Naast de vele eet- en drinkmogelijkheden op het plein, werd er ook veel aandacht besteed aan de technische aspecten van voedsel. 3D-printing, kweekvlees, food-lab.
Wij deden nog mee aan een soort voedselspel: vanuit verschillende gezichtspunten kreeg je een drietal stellingen voorgelegd van hoe de toekomst eruit zou kunnen komen te zien: de gele, de blauwe en de groene lijn. Je kreeg een kraskaart mee, en kraste de kleur open met welke stelling je het eens was. Zo kon je overwegend blauwe vakjes krijgen, maar ook groene. Het blijkt dat jongeren overwegend blauw scoren (in deze stellingen wordt de toekomst gedomineerd door computergestuurde acties), en dat ouderen meer de groene vakjes hebben (een meer menselijke toekomst, zelf boodschappen halen, liefst bij een plaatselijke boer, enz.).
Na het genot van een ter plekke klaargemaakte pizza bij een straatkar gingen we weer naar huis. We hebben leuke dingen gezien, maar ons er niet in detail in verdiept.
Er hing een heel gezellige sfeer.

Partner maakt deel uit van een groepje mensen dat zich ten doel gesteld heeft om alleenstaande ouderen in de maanden juli en augustus enkele leuke middagen te bezorgen. Activiteiten waar die ouderen aan deelnemen liggen juist in die maanden stil. Het is om een bepaald gat op te vullen.
Vorig jaar was het thema ‘De Klomp’. Dit jaar ‘Water’.
Om het ijs tijdens de kennismaking bij de eerste middag een beetje te breken, leek partner het wel leuk om op de tafels enkele badeendjes neer te zetten.
Zelf hadden we er nog één, dus liepen we een aantal kringloopwinkels af. Resultaat: één extra eendje gescoord. Dat schoot niet op.
Ik dacht, kom, ik zal iets op twitter zetten. Niet snel daarna kreeg ik een reactie van de organisator van een badeendenrace die hij van plan was een paar weken later in de Piushaven van Tilburg te doen plaatsvinden. ‘Ik heb er nog wel een paar. Het zijn badeendjes die ik toch niet meer nodig heb. Voor de race gebruik ik andere. Wanneer kun je ze ophalen?’
Dat was mooi. Partner uit de brand…
De badeendenrace (is inmiddels ook alweer een tijdje geleden) …
De bedoeling van deze race is om middels het laten adopteren van een eend à 5 euro per stuk geld bij elkaar te sprokkelen om een soort huiskamer te realiseren in het Sint Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Naar het voorbeeld van de Ronald McDonaldhuizen. Elke geadopteerde eend krijgt een nummer. Nu maar hopen dat jouw nummer bij de eerste drie eindigt na afloop van de race. Die hadden prijs.
Er gingen 12.000 eendjes te water. Het parcours ging over een recht stuk water van de ene brug naar de andere. Omdat er niet veel stroming stond, en ook nauwelijks wind, werden van tijd tot tijd bladblazers ingezet om de eenden vooruit te stuwen. En er waren kikvorsmannen om eendjes die buiten de gele lijnen kwamen weer terug te gooien. Na een tijdje kwamen de eerste eenden aan bij het eindpunt. De winnende nummers hebben we niet afgewacht.
Het was gezellig druk met toeschouwers. Kleindochter vond het ook ‘cool’.

Op de hoek van de straat waarin wij wonen en een wat langere/bredere straat staat een glasbak. Je kent ze wel: met compartimenten voor wit glas, bruin glas en groen glas. In de praktijk is het niet altijd duidelijk of het glas nou bruin of groen is, maar dan doe je maar wat.

In het kader van de afvalscheiding een prima idee, zo’n glasbak in de buurt. Helaas blijkt dit voor veel mensen een teken om andere spullen die ze kwijt willen ook maar naast de glasbak te zetten, onder het motto: het wordt toch wel meegenomen. Onze wijk heeft namelijk een goed functionerend preventieteam: elke avond doen twee personen een flinke ronde, om eventuele ‘oneffenheden’ in de wijk te signaleren en door te geven aan desbetreffende instanties. Zo worden de spullen naast de glasbak dus regelmatig opgeruimd. De afgelopen maand heb ik wat foto’s genomen: zo staat er iets; zo is het weg, maar staat er even later weer wat anders, of er wordt bij datgene dat er stond nog iets bij gezet.
En dan zijn er ook mensen die heel trouw de lege flessen in de daarvoor bestemde gaten gegooid hebben, maar de dozen waarin ze vervoerd zijn naast de glasbak achter gelaten hebben.
Ik blijf het in de gaten houden. Wie weet volgt er over een tijdje een nieuwe serie.

Update 4 april 2017:
Nog een extra leeg doosje naast de andere lege dozen gezet….

De plannen die we eerder hadden om een film voor de vluchtelingen in een opvangcentrum te Tilburg te vertonen, zijn gerealiseerd.

We hadden er nog eens over nagedacht, maar de film ‘Bon Dieu’ vonden we achteraf toch niet geschikt. Gegeven de taalmoeilijkheden zou het te hoog gegrepen zijn. Te veel dialoog in een voor hen vreemde taal. Arabisch ondertitelde films zijn er bijna niet, heel vreemd, zo in deze tijd.

De kinderen gaan al enige tijd naar school, die blijken het Nederlands aardig te beheersen. Voor hen leek ons de film ‘Mees Kees’ wel wat. En inderdaad, de eerste 20 minuten zaten de kinderen redelijk goed in de film. Er werd gelachen, er was lol. Maar de spanningsboog was niet zo lang. Er waren jongetjes die vervelend begonnen te doen. Gek, de meisjes hadden veel meer een coöperatieve instelling.

We hadden een alternatief: Bean. Eigenlijk bedoeld voor de volwassenen, maar de volwassenen die er waren, waren met de kinderen meegekomen. De anderen hadden zo hun eigen plannen. Bean sloeg beter aan. Ook hier: de aandacht duurde niet lang.

En toch, de kinderen hebben genoten. Voor hen was het onderbreking van de dagelijkse beslommeringen.

In het kader van 70 jaar bevrijding, heeft de Landmacht gedacht een kijkje te geven aan de burger in het reilen en zeilen van haar organisatie. De Landmachtdagen 2015.

De eenheden uit de omgeving van Tilburg (Vught, Oirschot) sloegen hun ‘kamp’ op in Tilburg, op het Pieter Vreedeplein. Bijna alles in de camouflagekleuren van de landmacht. Afgelopen woensdagmiddag 13 mei. Omdat wij ons woensdag ’s middags ontfermen over onze kleindochter, leek het ons een prima idee om haar kennis te laten maken met de militairen. Het vriendinnetje met wie ze afgesproken had om mee te spelen, namen we ook mee.

Het geheel was leuk opgezet. Niet alleen werd van alles tentoon gestald, maar met name voor de kinderen waren er nuttige opdrachtjes uit te voeren, of konden ze ervaren hoe de soldaten in de praktijk zich moesten behelpen.
Er was een ‘stormbaan’, je kon leren hoe je iemand moet reanimeren, er was een ‘hindernisbaan’, je ervaart dat het met een gasmasker op lastiger is om een taak uit te voeren. Eén van de hoogtepunten was de opdracht om een grote pin met een takelmachine in een afgezaagde wegpion te laten zakken. (Spijker poepen noemen ze het.) Kinderen kregen een takenkaart, waarop parafen verzameld moeten worden. Als de kaart vol is, krijg je een Landmachtcertificaat.
Wij vonden het interessant om allemaal te zien, en kleindochter en vriendin vonden het geweldig.

Als klap op de vuurpijl mocht kleindochter voelen hoe zwaar de volle bepakking van een soldaat is. Ze bezweek bijna.
Heerlijke middag. Het weer was ook geweldig.

Bij het Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg is er sinds een paar weken een nieuwe service. Tijdens bezoekuren wil het parkeerterrein nogal eens vol zijn, of althans, de plekken in de buurt van de ingang zijn steevast bezet. Mensen die meerijden, laten zich bij de ingang afzetten, waarna de chauffeur een parkeerplaats gaat zoeken. Die komt dan ergens ver weg terecht.

Een groep vrijwilligers wilde iets aan deze situatie doen, en meent de oplossing gevonden te hebben in het opzetten van een gratis vervoersysteem. Er wordt met een verlengd golfkarretje over het parkeerterrein gereden, en gestopt bij mensen die wat verder bij de ingang hun auto geparkeerd hebben. Die mensen kunnen instappen, en worden naar de ingang van het ziekenhuis vervoerd. Zo staat het karretje vaak ook bij de ingang, om mensen naar hun auto te vervoeren. Overigens werkt dat beter, dan andersom: vaak kom je aan, maar is het karretje heel ergens anders bezig. Er rijdt maar één karretje rond. Dat is natuurlijk behelpen, maar wie weet, als het een beetje loopt, en het slaat aan, komt er misschien uitbreiding.

Dat je met vrijwilligers te maken hebt, is duidelijk. Wij lieten ons laatst vanaf de ingang naar onze auto vervoeren. Naar vak E3. Het viel voor hem niet mee om vak E3 te vinden, hoewel de vakaanduidingen vanuit de verte goed zichtbaar zijn. Onze aanwijzingen voor de te rijden route sloeg hij in de wind.
Dat werd sightseeing parkeerplaats dus.

Het idee is leuk. Het verdient een kans.