Naast de stoel waar ik eigenlijk altijd in zit, staat een verhuisdoos. Die verhuisdoos staat redelijk uit het zicht onder de tafel waarop de computer enzo staat. Die verhuisdoos gebruik ik als tafeltje voor de leesvoer. Tijdschriften, kranten. Twee stapels: rechts nog te lezen, links de stapel die naar de papierkliko mag.

Kranten: het Brabants Dagblad en het NRC. Op zaterdag de Volkskrant erbij. Een flinke leeshap. Per 1 februari houdt het NRC op. Het was een voordeelabonnement. Het volle pond wordt net teveel van het goede, hoewel de krant zelf erg prettig is. Ze heeft een verandering ten goede doorgemaakt, vergeleken met de krant die ik van jaren geleden kende. Onlangs werd ik echter opgebeld door iemand van de Volkskrant, of ik voor slechts 3 euro per maand meer de Volkskrant ook door de week wilde ontvangen. Mooi, dat gaat per 1 februari in.

Tijdschriften: Vrij Nederland. Ik heb enige tijd een proefabonnement op de Groene Amsterdammer gehad, maar die heb ik niet verlengd. Ik geef direct toe dat de Groene Amsterdammer het verdient om in de tijdschriftenwereld een plaats te hebben, maar ik heb gemerkt dat ik teveel artikelen doorblader en niet lees.
Van tijd tot tijd koop ik een tijdschrift in de losse verkoop. Populair is de combi Opzij en Psychologie. Af en toe Quest, of NWT Online.

Het spreekt voor zich dat mijn leessnelheid geen gelijke tred houdt met wat aan leesvoer binnenkomt. De stapel ’te lezen’ wil nog wel eens aangroeien.

Om over de boeken die klaar liggen om gelezen te worden, maar te zwijgen.

Als we een paar dagen weggaan, gaan er steevast enkele boeken mee, en wordt er meestal wel één uitgelezen. Op de één of andere manier lukt dat dan beter, dan thuis wanneer er allerlei dingen tussendoor komen. Als ik een boek lees, wil ik enige tijd achter elkaar door kunnen lezen. Het lezen van kranten en tijdschriften gaat wat dat betreft beter.

Het is trouwens altijd prettig om een stapeltje leesvoer te hebben klaarliggen, ook al kom je er niet meteen aan toe.