Het ei zei

De zus van de vriend van zoon R kreeg een kindje. Zoon R woont samen met zijn vriend in Lorient, Bretagne. Vlakbij Lorient, in Guidel, wonen de zus met haar vriend en hun inmiddels pasgeboren baby.

Zoon R kreeg de vraag of hij peetoom wilde zijn van de kleine worm. Dat wilde hij wel, maar dan moest hij wel een doopbewijs kunnen overhandigen. Nu ben ik niet gedoopt, dus ik weet niks van die wereld, maar zodra je gedoopt bent wordt er van alles van jou bijgehouden in de boeken van de kerk. Omdat hij in Frankrijk woont, en wij dichtbij het vuur zitten, hebben wij naar het bewijs gevraagd bij de parochie waar hij destijds gedoopt is. Daar kon voor gezorgd worden. Het ligt dan en dan klaar.

Wij het doopbewijs ophalen. Wat zien we tot onze verbazing: hij zou in 2004 in het huwelijk zijn getreden in een kapel in Oirschot. Het leek ons sterk, maar je weet nooit. Bij navraag bleek dat inderdaad niet te kloppen. Dus dat zinnetje moest uit het doopbewijs geschrapt worden, maar dat ging zomaar niet. Het stond duidelijk in de boeken, dus dan is het waar. Uiteindelijk kregen we wel een bewijs mee waar dat zinnetje uit gehaald is, maar het bleef in het boek staan. De dienstdoende secretaresse van de Vredeskerk zou wel (laten) uitzoeken hoe en wat.
Wij hebben zelf het idee dat het zinnetje over het huwelijk bij een naamgenoot moet staan. Maar wie?

Dat zo’n doopbewijs in sommige gevallen zo belangrijk kan zijn…kennelijk kan zoon R geen peetoom zijn, als hij geen doopbewijs kan overhandigen. In bepaalde landen, Mexico bijvoorbeeld, mag je niet eens trouwen als je geen doopbewijs hebt.
Ik neem overigens aan dat je wel gewoon voor de wet kunt trouwen.

In ieder geval heeft zoon R ‘bij de gratie Gods’ zijn doopbewijs zonder de opmerking dat hij in 2004 getrouwd zou zijn. (Een datum van scheiden werd niet vermeld.)

De oogleden vielen al langere tijd wat zwaar. Ze hingen bijna over de ogen. Rechts meer dan links. Daar moest iets aan gedaan worden, maar ja, de vraag is of deze ooglidcorrectie wel vergoed zou worden door de zorgverkeraar. De plastische chirurgie ging daar achteraan, en ja hoor, gisterochtend, 9 mei 2019, mocht ik opdraven voor de behandeling.

Voordat de daadwerkelijke behandeling begon werden er eerst potloodstrepen rond de oogleden gezet. Vanuit verschillende hoeken. Telkens naar een ander punt kijken. Toen dat naar tevredenheid gedaan was, begon de behandeling met een plaatselijke verdoving. Een prikje vanuit de linkerkant van het oog, en één vanuit de rechterkant. De vloeistof die ingespoten werd zorgde ervoor dat de oogleden nog boller werden dan ze al waren. Maar…..er werd flink wat weggesneden. Een slangetje die het bloed weg zuigt voordat het in de ogen terecht komt. Soms lukte dat niet helemaal, waardoor je je ogen samenknijpt hetgeen het snijproces weer verstoort. Dat snijden, daar voelde ik overigens niks van. Heel cliché werd er tijdens dat snijden en schrapen met de assistent gepraat over de skivakantie en appelflappen.

En toen was het klaar. Nog even een uurtje apart liggen met iets kouds op de ogen om zwellingen te beperken.
Volgens partner was de behandeling goed geslaagd. Tijd voor een nieuwe pasfoto…
Oké, er trekt nog wel wat bij :-))

Een paar weken geleden werden we uitgenodigd om een avond bij te wonen van iemand die paranormale waarnemingen deed. Ze zou heel goed zijn. We waren benieuwd.

Bij binnenkomst werd ons gezegd dat we een foto of een kaars op standaard op de tafel vooraan in de zaal konden leggen, met het nummertje erop, dat we net gekregen hadden. De show bestond hierin dat Annie Fens, want zo heet ze, een foto of een kaars van tafel pakte, iets vertelde over wat ze van boven doorkreeg, daarna vroeg wie het nummer had dat bij die foto of kaars hoorde, en vroeg: ‘Komt dit u bekend voor?’ In de praktijk bleek dat zij al die mensen van wie ze iets van tafel pakte reeds kende. Partner had nog een foto in haar tas zitten, met haar ouders erop en haar zonen. In het water, bij het strand. Haar foto werd niet gekozen. Ik bedoel maar.

Ach, onderhoudend was het wel. De avond eindigde met een klein verhaaltje over het feit dat zij regelmatig witte rozen kreeg, als mensen bij haar op bezoek kwamen. Maar telkens als zij die bloemen gekregen had, ging er binnen een week iemand in haar kennissenkring dood. Zij zwoer lange tijd de witte roos af. Maar….die ‘vloek’ is inmiddels opgeheven, aldus Annie Fens.
En dus kreeg iedereen als dank voor het komen een witte roos in de handen gestopt. Die wij op weg naar de uitgang weer netjes terug in een vaas gezet hebben.
Aan ons lijf geen polonaise :-))

We doen regelmatig inkopen bij de Jumbo. Dwz één bepaalde Jumbo, omdat die bij de ingang vriezers en koelbakken heeft staan waar altijd producten in liggen die dusdanig afgeprijsd zijn dat je ze wel mee moet nemen. Nou ja, als je ze lekker vindt natuurlijk.

We hadden een paar afgeprijsde producten en een paar ‘gewone’ artikelen. Op naar de kassa. Een nieuwe caissière. ‘Dat is dan 7,90 euro.’ Ik geef haar geld, en krijg 10 cent terug. ‘Plus nog 1 euro’, zeg ik. ‘Nee hoor, u gaf een briefje van 5 en 2 muntjes van 2 euro…..o, wacht…’ Dat was 1.
‘Waar is de bon?’ Die had ze al tot een prop gevouwen en in haar afvalemmer gegooid. Dacht dat ik geen bon wilde. Bleek dat ze één van de afgeprijsde artikelen voor het volle pond had aangeslagen. Dat was 2 en 2a.
Partner had ook nog iets gekocht, moest apart, omdat het voor iemand anders was. Moest zeker een bon hebben, zodat ze die kon declareren. Maar die bon had de caissière helemaal niet uitgedraaid. En het gekke is, de bon kon niet alsnog uitgeprint worden. Je moest naar de klantenservice. Alle producten opnieuw laten scannen, zodat er een kopiebon uitgedraaid kon worden. Je houdt het niet voor mogelijk. Dat was fout nummer 3 dus.

Deze caissière moet nog veel leren.