Jaren geleden hadden we nog wel eens contact met iemand die in Nijmegen woonde, en in de week dat de vierdaagse gelopen werd, haar huis openstelde voor een aantal deelnemers. Dat contact verwaterde. Wij zijn geen echte lopers dus het vierdaagse gebeuren werd weer naar de achtergrond gedrongen.
Dit jaar liep een collega van partner mee. Dan komt het toch weer dichterbij. Nu hadden we ook zoiets van: dan gaan we haar vrijdag inhalen ook.
De auto was geen optie, dat hadden we snel bedacht. De trein dus. We waren niet de enigen die tot deze conclusie gekomen waren:
Toen we even later de file op de Waalbrug zagen, waren blij dat we de auto hadden laten staan:
Natuurlijk zag je her en der kraampjes waar gladiolen verkocht werden, of kwam je iemand tegen die een tros ballonnen bekers verkocht, maar wij vonden een ballonnen lieveheersbeestje wel leuk.
Op de Via Gladiola, zoals de St. Annastraat deze dag omgedoopt is, worden de lopers ingehaald, maar die is heel druk. De echte finish verderop leek ons een beter idee, om daar de collega op te vangen. Helaas, de korte route ernaar toe was net afgesloten. Dat zou een heel eind omlopen worden. Enkele mensen van het Rode Kruis zagen ons aan, begonnen wat te regelen, en daar werden we als VIPs via de korte route naar de finish geleid. Langs tribunes. Finishende lopers zouden even later op deze weg door het publiek aangemoedigd worden.
Her en der langs de route heeft de lokale omroep opname-apparatuur staan om de lopers te registreren die op weg naar de finish zijn:
We hadden een lekker plekje bij de finish. Bandjes wisselden elkaar af om de feestvreugde te verhogen.
Lopers die binnenkomen hebben op vrijdag tot 18.00 uur de tijd om binnen te komen, althans om in aanmerking te komen voor het felbegeerde kruisje. Je afmelden moet bij de Centrale Administratie. Die is iets voorbij de finish, maar je kunt de weg iets afsnijden. Dat gebeurde veel. Later kwamen de lopers terug om officieel onder het finishdoek te gaan. De één kuste nog even de grond, de ander ging al kruipend. Rolstoelers waren uitgeput, en er waren er die zich voor de gelegenheid snel even als stripfiguur omgekleed hadden. Veel militairen trokken voorbij, groepjes finishers yelden zich over de streep. Het publiek moedigede aan. Om het geschreeuw kracht bij te zetten, werden van hardplasticken placemats waaiers gemaakt. Door hiermee op de reling van een hek te slaan, kreeg je een lekker klapgeluid.

In het begin viel het met de drukte wel mee, maar na 16.00 uur werd het toch wel drukker. Waar de lopers aanvankelijk tijd genoeg hadden om zich onder het finishdoek te laten fotograferen, werd dat steeds lastiger.
Harm Edens doet al jaren verslag van de vierdaagse voor Omroep Gelderland. Hem zagen we ook nog even in aktie.
En zo hebben de mensen wat afgelopen. Wat ik knap vind, is dat iemand de kilometers op klompen volbracht heeft.
Tja, en toen was plots ons lieveheersbeestje de lucht in gevlogen. Een touwtje aan de ballon zelf was los gesprongen. Helaas. Ook helaas, dat we de collega niet meer gezien hebben. Ondanks dat, hebben we een heerlijke dag gehad.