Je kent ze wel, de sherry-diëten, de brooddiëten, de soepdiëten, Atkins, het Montignaccen, de Weight Watchers, Sonja Bakker, enzovoorts, enzovoorts. Koolhydraten van de vetten scheiden, vetloos eten, punten tellen, afgepaste hoeveelheden eten. Veel fruit, veel water. Ieder gelooft in zijn of haar eigen goeroe. En er zijn heel veel goeroes.
En, hoe gaat het? Nou, al 10 kilo kwijt, ik wil er nog 10. Anderen zijn er inmiddels 20 kwijt, en willen er nog 20. De eerste zoveel kilo vliegen er als een tierelier af, maar dan…? Het stagneert, of er komt bij. Een dieet, van welke goeroe dan ook, weet wel in korte tijd een mens te laten afvallen, maar het vervolg is vaak onduidelijk.
Neem dan de Mexicaan Manuel Uribe. Die viel in twee jaar tijd 230 kilo af. Niks geen gemiereneuk over 20 of 40 kilo. Iemand die 115 kilo weegt wordt volledig van de aardbodem weggelijnd, en zijn of haar tweelingbroer of zus ook nog.
