Eens hield ik nauwgezet bij welke films ik gezien had; op TV, in de bioscoop, via de videotheek. (Tegenwoordig zijn het DVD’s, maar DVD-theek bekt niet. Tilburg kent dan ook de Cinematheek, een term die elke lading op filmgebied dekt.) Ik had een dubbele boekhouding. Enerzijds de filmtitels op alfabethische volgorde met daarachter de regisseur, anderzijds de regisseurs op alfabeth met de filmtitel en de hoofdrolspelers. Een aantal jaren geleden ben ik ermee gestopt. Ik volg nog wel de recensies van films die binnenkort in Nederland uitkomen, of die net in roulatie zijn. Via de VPRO gids, of via de digitale nieuwsbrief van Cinema.nl. Spreekt een film me door de recensie aan, dan probeer ik dat te onthouden. Of ik noteer het ergens, zoals onder het kopje ‘De moeite waard’. Van de films die in het lijstje staan heb ik ‘La graine et le mulet’ inmiddels gezien. Een Marokkaanse gemeenschap in Zuid-Frankrijk. Een indrukwekkende film met toch ook mindere momenten. ‘Happy-go-lucky’ van Mike Leigh stond eveneens in dat lijstje, maar die draait alweer een tijdje in Nederland. Ook die hebben we gezien. Een vrolijke film, met een aanstekelijke hoofdpersoon. Een pareltje is echter ‘Dialogue avec mon jardinier’. Die film hebben we gisteravond gezien. Van der Kwast en Van der Tuin. Geweldige dialogen, een must.
Elk jaar, in december, vraagt de Volkskrant aan haar lezers een lijstje van de beste in dat jaar in Nederland uitgebrachte films in te sturen. In januari, een maand later, wordt de uitslag bekend gemaakt. De 100 beste films van ….. Vanaf 1981 heb ik al die lijsten nog. Mijn partner en ik kennen elkaar vanaf december 1991. In januari 1992 zou ons tweede afspraakje een bioscoopbezoek zijn. Dat bioscoopbezoek is er zeker van gekomen, maar was verre van ons tweede afspraakje. De film die we uitgekozen hadden bleek achteraf door de Volkskrantlezers als beste film van 1991 verkozen te zijn: ‘An angel at my table’ van Jane Campion. Later zou ze ‘The piano’ regisseren. Die film maakte eigenlijk diepere indruk op ons….
