Jarenlang kwam ik ongeveer één keer in de week in het cultureel centrum het Jan van Besouwhuis. Onze bridgeclub had er haar domicilie. Tussendoor zagen we er try outs van cabaretiers die nog landelijke bekendheid moesten krijgen: Lebbis en Jansen, Kees Torn, André Manuel, Kommil Foo, De Berini’s. Inmiddels is het Jan van Besouwhuis grondig verbouwd. Ze straalt meer een Grand Café uit, de voorzieningen voor theater- en muziekprodukties zijn aanzienlijk verbeterd. Eigenlijk was er geen plaats meer voor het herbergen van een bridgeclub. Een paar jaar geleden zijn we dan ook naar een andere locatie verhuisd.
Gisteravond werd in het Jan van Besouwhuis voor de vierde maal de Celtic Night georganiseerd. Een aantal muziekgroepen geven dan acte de présence, muziekgroepen die met name muziek met keltische invloeden in hun repertoire hebben.
Fiddlehead.
Deze drie persoonsformatie mocht het bal openen. Viool, accordeon, gitaar. Redelijk statisch. De band moest er duidelijk nog in komen. Hun laatste twee nummers klonken eigenlijk het beste.
The Lowland Paddies.
Deze groep fungeerde als publiekstrekker op een podium bij de bar, om de organisatoren de gelegenheid te geven om het podium in de hoofdzaal om te bouwen voor de volgende groep. Ze zijn nog niet zo gek lang bezig. Veel traditionals. Ze speelden niet slecht.
Ayunda.
Een zangeres, begeleid door een vijfkoppige band. Ze brachten hun eerste muzikale theatershow. ‘Gestrand’. Gisteravond was zelfs de première. Eerlijk gezegd: de band speelde geweldig, maar de zangeres paste er niet bij. Jammer.
Ogham.
De uitsmijter. Tevens klapstuk van de avond. De violiste Hilde van Rijsewijk bracht met haar enthousiasme de stemming er flink in. Een groep die duidelijk zijn sporen verdiend heeft. Goed en professioneel op elkaar ingespeeld. Een harp die tijdens het bespelen ontstemd raakte, zoiets werd prima opgelost. Een groep waar je blij van wordt.
Volgend jaar wordt de Celtic Night op 4 juni georganiseerd. Ogham zal dan zeker weer aanwezig zijn.
