Het ei zei

De broer van partner had een idee: ‘Wat als ik jullie eens een arrangement cadeau deed rondom het optreden van André Rieu op het Vrijthof in Maastricht. Houdt ook tweemaal slapen op Kasteel Altembrouck in. In het plaatsje ’s Gravenvoeren in België, vlakbij Maastricht.’

Dat leek ons een heel leuk idee…..

Op de dag van aankomst genoten van een heerlijk diner. Afgesloten met een soort theeritueel. Je kreeg een bak met allerlei losse theeën, een theepot met zeef, en een timer waarbij de inhoud omhoog gaat. Na 3 minuten is de thee getrokken, en klaar om gedronken te worden. Echt onthaasten.

André Rieu geeft een aantal weken achter elkaar shows op het Vrijthof. Wij gingen naar die van 19 juli. Het is een hele organisatie, zo’n show. Een deel van het Vrijthof is sowieso afgelopen voor het publiek, maar na 17.30 uur rondom het plein ook.

Commercieel worden de shows van André Rieu natuurlijk ook uitgebuit…

Wij zaten aan een tafel ver aan de zijkant van het podium. Op strategische plaatsen waren grote schermen opgehangen, zodat je toch enigszins van de show kon genieten. Het podium zelf was net te ver weg om te onderscheiden wat er gebeurde. Over het geluid hoefde je niet te klagen.

De artiesten kwamen vanuit een gebouw in de buurt van het podium langs het publiek naar het podium lopen.

(Nadeel van de schermen is natuurlijk wel dat je afhankelijk bent van de opnames, van degene die bepaalt wat op de schermen te zien is.)

Je houdt van de muziek of niet, maar één ding is zeker: iedereen is blij. Het is een feestje. En een geweldige ervaring om meegemaakt te hebben.

Natuurlijk kennen we haar van De Troubadour en Visite. Maar ook van het feit dat neef Freek Dicke jaren geleden haar vaste begeleider op de gitaar was. Later zagen we haar van tot tijd acte de présence geven in programma’s als Koffietijd of Tijd voor Max. En telkens dachten we: misschien moeten we eens naar een optreden van haar. Maar daar bleef het bij.

En toen kwam de documentaire voorbij over Lenny Kuhr nav het feit dat het 50 jaar geleden was dat zij samen met Spanje, Frankrijk en Engeland het Songfestival gewonnen had. Een soort jubileum, temeer omdat Duncan Laurence met het nummer Arcade dit jaar hoge ogen zou gooien. En inderdaad, hij heeft gewonnen. Het was een mooie documentaire.

Nu ging ik googelen naar de site van Lenny Kuhr, en de playlist. En wat zag ik: ze ging 9 juni optreden in Goirle. Toegang gratis. Wel even reserveren. Meteen gedaan.
Het optreden was gisteren. Het concert bleek ‘gekocht’ te zijn door een zogenoemde mecenas. Carina. (De man die haar de bloemen gaat overhandigen voor deze gulle geste, is Rob, de man van Lenny.)

Carina had een datum gevonden, maar moest nog een locatie zoeken. Het liefst de kapel bij Klooster Nieuwkerk in Goirle. En dat lukte. Het schiep een intieme sfeer.

Het was een geweldig optreden. Goede begeleiders ook, Reinier Voet en Mischa Kool.

Toevallig lag de line-up van de te spelen nummers op de grond. Voor en na de pauze.

Natuurlijk gingen we niet weg zonder de laatste CD gekocht te hebben (Het lied gaat door) en een dubbel CD met ouder werk van haar. Die gesigneerd werden….

Het was genieten.

Een paar weken geleden waren we bij de Kringproef in Roosendaal. Een aantal entertainers lieten via een preview highlights uit hun show zien. Zo zagen we toen ook iets uit de show van Percossa. Hun act sprong er voor ons uit.
Dat bracht de schoonzus van partner ertoe om ons te trakteren op het avondvullend programma van Percossa in Schouwburg De Kring. BAM
Percossa bracht een zeer gevarieerde show, heel onderhoudend, soms met verrassende wendingen. Percussie was de hoofdmoot, maar zijsprongetjes naar piano of gitaar waren er ook. Ritme (dat ook nog om aan te horen was) werd uit allerhande voorwerpen gehaald. Bij ingang van de zaal stond een kist waarin het publiek voorwerpen konden gooien waarmee de leden van Percossa dan iets ritmisch muzikaals ten gehore zouden brengen. En dat deden ze inderdaad na de pauze.
Emmers en pollepels liggen voor de hand, maar ook een boodschappentas, een boek, een bats, een uitdruiprek. Enzovoorts. Heel leuk.
We hebben genoten. Eén van de leden van de groep heeft nog een bemoedigende opmerking voor wie djembees of trommels net iets te hoog gegrepen is:
Een heerlijke avond.

De broer van partner haalt de laatste tijd flink uit als het gaat om verjaardagscadeaus geven gaat. Althans naar ons toe. Zo heeft hij al een aantal malen op een etentje getrakteerd. Deze keer trakteerde hij ons op de combinatie van eten en muziek.
We begonnen met een concertmenu bij Meneer Frits, naast gelegen aan het Muziekcentrum Eindhoven, waar ons een spetterend optreden van Slagerij van Kampen te wachten stond.
Slagerij van Kampen bestaat al 35 jaar. Ik had al wel fragmenten van de groep op TV gezien, maar dat ze al zo lang bestond, daar keek ik van op.
Live deze groep zien, is toch een heel ander verhaal. Geweldig.
In de toegift gaf één van de oprichters van Slagerij van Kampen (inmiddels is de samenstelling geheel gewijzigd. Wel blijft de formule dat de basis moet bestaan uit 2 vrouwen en 2 mannen. Voor deze tour is de groep aangevuld met 3 blazers en een keyboarder.), Willem van Kruijsdijk, nog acte de présence. Met zijn 71 jaren speelde hij nog als de beste. We hoorden later dat hij Parkinson heeft. Dat was nu in ieder geval niet te merken.

Slagerij van Kampen doet meer: ze is ook ambassadeur van Stichting Rythm for Revival. De manier waarop in Burundi gedrumd wordt, het grondritme, deze manier vormde de basis voor de oprichting van Slagerij van Kampen.
Nu, na 35 jaar heeft de muziek nog steeds niet aan kracht ingeboet. We hadden een prima avond. En het eten smaakte ook goed.

Een maand geleden is er in de pauze van het optreden van een muziekgezelschap de saxofoon van Henk Koekkoek gestolen. Zomaar. De kroeg waar gespeeld werd, was redelijk vol. Muziekliefhebbers. Nou ja, op één na dan. Er was niemand iets opgevallen.
Het was een saxofoon waar Henk in de loop der jaren niet alleen erg aan gehecht geraakt was, en helemaal naar zijn mond was gaan staan, maar in haar soort een uniek exemplaar was, een King Super 20 Silverbell tenorsax.

Het idee ontstond om een benefiet festivalletje te organiseren om geld in te zamelen voor een vervangend exemplaar voor Henk Koekkoek. Tilburg kent een uitgebreide scene van musici. Het idee was nog niet geboren, of er konden al een 40tal muziekoptredens ingepland worden. Afgelopen zondag, 19 januari 2014, was het draaiboek klaar, en waren de ideeën uitgewerkt. Locatie: Jazzpodium Paradox.

‘Help Henk Koekkoek uit de nesten’ was de slogan waaronder de benefiet georganiseerd was. Maar ja, de volgende keer is iemand anders de dupe ergens mee. Datgene dat er aan geld ingezameld werd, moest het begin worden van een ‘fonds voor de gedupeerde artiest’. Met andere woorden, er zullen vaker benefietfestivalletjes georganiseerd worden.

Een stoet van allerlei muzikanten trok aan ons voorbij. Gevoelige, mooie gitaarmuziek, klezmer, jazzy muziek, ballades, rock-folk, enzovoorts.
Een leuk idee was de veiling tussendoor van de kleppen van een saxofoon, die te slecht geworden was om op te spelen. Ter plekke werd de Cis-klep van de sax gezaagd, de Fis-klep of de S-kleppen, enzovoorts. Van de ene klep werd een hanger gemaakt, van twee andere kleppen oorbellen. Zo kregen de onderdelen van de saxofoon een tweede leven. Waar het startbod per klep op €15,- lag, deden de kleppen stuk voor stuk zo’n €45,- .
Je kon Koekkoekstegeltjes kopen met teksten als ‘Koekkoek de voorste’, ‘Een gegeven Koekkoek niet in de bek kijken’ of ‘Blij zijn met een dooie Koekkoek’.
Voor eten was ook gezorgd. Van elke portie ging €2,50 naar het Koekkoeksfonds.

Op de rand van het podium stond een Koekkoeksklok. Als je €10,- betaalde (Dank je, de Koekkoek), mocht je op een rode knop drukken, waarna uit het koekoekshuisje geen koekoek kwam, maar een saxofoon:De benefiet heeft uiteindelijk rond de €3700,- opgebracht.

PS: Zie ook hier.

Gisteren was er het Samba Festival in Breda. Op verschillende locaties in het centrum traden sambabands op. Telkens een half uur. Daarna wisselden de bands van locatie. Omdat vriendin L in één van de bands meespeelt (Maisquenada) die ook acte de présence gaf, leek het ons leuk om daar bij aanwezig te zijn. We hadden eerder het lustrum van Maisquenada meegemaakt, heel gezellig, lekker swingend, dus dit Festival zal ons zeker niet teleurstellen.

Dat klopte. Het was een geweldige dag. De muziek was swingend. Maar toch, één van de speelsters verzuchtte: ‘Zit ik me het zweet op de bilnaad te spelen, maar er is geen beweging in het publiek te krijgen’. Er was voldoende publiek, maar inderdaad, ze stonden erbij en keken ernaar.

Aan het eind van de middag kwamen veel van de bands op de Grote Markt bij elkaar, en speelden bij wijze van grande finale samen nog enkele nummers.

Enkele foto’s:We hebben weer genoten.

Zus M zag in Groningen een optreden van het muziekduo CantiVaganti. Daar had ze enorm van genoten. Ze zag dat dit duo ook in Tilburg zou komen. Daar mailde ze ons even over. We hebben meteen kaartjes laten reserveren.

De persoon die dit georganiseerd heeft, heeft van de benedenruimte van zijn huis een theatertje gemaakt. Er is plaats voor maximaal 35 mensen. Hij is musicus, en geeft les op de Fontys Hogeschool. Van tijd tot tijd geeft hij zijn leerlingen de mogelijkheid om hun muzikale kwaliteiten te toetsen in het theatertje, of hij treedt zelf op. Maakt niet uit hoeveel mensen er komen.

Bij het optreden van Kateleine van der Maas en Bruno Gullo met ‘Concert in bosbes majeur’ zat het zaaltje vol. De muziek was aanstekelijk. Variaties op traditionals, maar ook zelf geschreven nummers. Zou de muziek het enige zijn, dan vermoed ik dat dit duo niet echt opgevallen zou zijn. Hoe muzikaal met name Bruno ook is.

Het is het fruit. Zij hebben de bosbes als uitgangspunt gekozen. De bosbes waarin veel vitamines zitten, de bosbes die cholesterolverlagend werkt, de bosbes die ontstekingsremmend is. Enzovoorts.

Kateleine en Bruno wonen in Madrid. In de buurt van Madrid is een dorpje waar het rijk is aan appelbomen, perenbomen, pruimenbomen, enzovoorts. Privé-eigendom. Als de vruchten rijp zijn worden er een aantal geplukt, maar de rest rot weg. Verboden voor anderen om te plukken. Voor de plaatselijke winkelier is het te duur een deal met de eigenaar te sluiten om de vruchten van de boomgaard te (laten) plukken en voorraden fruit aan te leggen. Goedkoper is het om het fruit uit andere landen ver weg te laten komen.

Op momenten dat iemand solo zijn/haar muzikale expressie deelde, was de ander bezig bananen te schillen en in plakjes te snijden, manderijnen in partjes te verdelen, de meloen te slachten, druiven van stokjes te ontdoen, enzovoorts. Op bepaald moment mochten twee mensen uit het publiek meehelpen om de stukjes fruit aan prikkers te doen. Op elke prikker zat natuurlijk een bosbes. Die prikkers werden even later uitgedeeld. ‘Proef de muziek’. Het is duidelijk dat je deze actie nauwelijks kunt uitvoeren als je voor een veel groter publiek optreedt.

De show was een unieke belevenis.