De knie van partner. De ontsteking heeft zich goed teruggetrokken, na de antibioticakuur. Vele bijwerkingen, juist weer als gevolg van die kuur, zijn ook bedwongen. De pijn blijft, een zeurende kiespijnpijn. En het gevoel dat er ‘iets’ niet is. Steeds op je hoede zijn hoe je loopt, liefst met stok, en geen onverwachte bewegingen maken. Van een foto die gemaakt is, kan opgemaakt worden dat het bot goed is, maar van de pezen valt niets te zeggen.
Op naar de orthopeed. Geen gras erover laten groeien. Liever nu onder het mes, dan over een half jaar, wanneer misschien alles vergroeid is, en het eigenlijk te laat is. Maar de orthopeed kon niet veel doen. Wel iets verduidelijken:
De patellapees is flink beschadigd, maar niet door en door kapot. Ontstekingen zijn er niet meer. Met een duur woord: patellapeestendinopathie. Dat heeft onder andere een chronische pijn ter hoogte van de patellapees tot gevolg. Vezeldegeneratie, onderbreking van de vezelbundels. Routes waarlangs de zenuwen liepen, zijn veranderd door de klap. Meer valt er op het ogenblik niet van te zeggen. Het is te vroeg voor een MRI-scan: je zou alleen maar vlekken zien, er zit nog teveel vocht.
Over zes weken een nieuwe afspraak.
Het zal nog lang duren. Partner moet veel geduld hebben, en als ze iets niet heeft…
