Bij de vorige contrôle in het ziekenhuis, een maand geleden, was op de foto te zien, dat de ontsteking in de longen nog niet geheel weg was. De longfunctie hield ook niet over. Reden om een nieuwe afspraak te maken. Die was afgelopen middag.

Met je ponsplaatje en een vel papier waarop staat waar een foto van gemaakt moet worden, ga je naar de balie van de Radiologie. ‘Gaat u maar naar wachtruimte 2.’
Ik blijk niet de enige te zijn die een foto moet laten maken.
‘D’r staat niks in, nee, d’r staat echt helemaal niks in, tjonge jonge, echt niets die Metro’
‘Goh, bent u al klaar? Hebt u zich moeten uitkleden?’ ‘Nee, een foto van m’n voet hè, dan hoeft dat niet…’
‘Nee, ik kan nu echt niet komen, ma, ik zit nu op het ziekenhuis, en het duurt nog wel een tijdje. Dag ma…’

Die foto’s waren zo gemaakt: eentje van voren, eentje van opzij. Op naar de balie van de Longziekten, met ponsplaatje en een ander opdrachtpapiertje. Eerst moest ik enkele testen doen om de longfunctie te bepalen. Ook hier was ik niet de enige.
‘Zeg Kees, dien mens is van 61. Ons Hetty is toch ook van 61? Maar deze man is dood.’ ‘Wie is het?’ ‘Ik ken hem verder niet….’
‘Ik hoop wel dat het opschiet. Straks ben ik te laat voor de andere afspraak.’
‘Achter wie ben ik?’ ‘U wordt vanzelf geroepen.’ ‘O, en weten ze dan wie ik ben?’

En toen werd mijn naam geroepen. De longfunctie. We gaan hem deze keer wat uitgebreider doen. Daar staat een cabine. U mag op die stoel plaatsnemen, doe uw lippen over het voorstukje van het blaasapparaat, en bijt met uw tanden op deze uitsteeksels. U krijgt een knijper op uw neus. Ik doe de deur van de cabine dicht. Blijf rustig ademen. Van tijd tot tijd geef ik een ademopdracht: diep inademen, zoveel mogelijk uitademen, adem uitstoten, adem inhouden, enzovoorts, enzovoorts. Op de computer zag je je eigen ademverrichtingen in grafiekjes omgezet. De man was niet helemaal tevreden. ‘Heb je wel eens puffers gebruikt?’ Nee dus. Laten we eens kijken wat voor effect puffertjes op de longprestatie hebben. Dat werd weer tien minuten wachten, want die ‘moesten nog intrekken’. Dezelfde ademtesten nog eens herhaald. Maar geen significant verschil. 3% is verwaarloosbaar.

Toen was het wachten op het evaluatiepraatje met de longarts.
‘Hé Bertus, hoe gaat het? Ja nee, maakt niet uit, ik zit toch maar te verinteresten in de wachtruimte’
‘Zeg, hoe lang moet ik nog wachten? Ik moet straks wel werken!….Ja, hallo, daar heb ik geen tijd voor. Kan ik de afspraak verzetten?’
‘Ik kom een nieuwe afspraak maken, ik zie jullie veel te graag…’
‘Hé, dit is wel een leuke ringtoon, of toch maar deze….nee, deze wordt het’

Bij de longarts. De ontsteking was weg. De longfunctie was beter dan de vorige keer. De longblaasjes brengen de zuurstof in ieder geval goed de bloedbaan in. Er is een vernauwing van de luchtwegen, dat wel. Veroorzaakt iets sneller kortademigheid.

Ach, als dat alles is. Een nieuwe afspraak hoefde niet gemaakt te worden.