Vanochtend zijn we naar de crematie van een goede vriendin geweest. Ze leed al een paar jaar aan longkanker. Uitzaaiingen naar de hersens. Bestralingen, chemokuren, veel pillen slikken. Het rekte het leven met ruim drie jaar.
Ze heeft haar uitvaart helemaal zelf verzorgd. Zelfs de rouwkaarten heeft ze zelf geschreven. Ze voelde aan dat het niet lang meer duren zou…
Vlak voordat de vriendin echt bedlegerig werd, heeft partner haar nog bezocht. Haar man gaf partner een schriftje in handen, met de vraag: ‘Schrijf het recept van die zalmsalade eens op, want L vindt die wel zo lekker.’
blikje zalm
peper
zout
mayonaise (zaanse)
‘Is dat alles?’
Meer was het ook niet, maar als L zo af en toe eens bij partner kwam lunchen, genoot zij van de hele entourage, en was de zelfgemaakte zalmsalade net dat beetje extra.
Het was een mooie, persoonlijke, niet droevige, ja zelfs bijna swingende crematie.
L en haar man hebben jarenlang in een carnavalsband gespeeld. Die band gaf tijdens de dienst acte de presence met een viertal nummers.
L hield niet van somberen, L hield van vrolijkheid.
