Dinsdagavond, 6 maart, kwam er een mailtje van zoon R binnen: ‘Ik vier mijn verjaardag in Parijs. Hebben jullie ook zin om te komen?’ Woensdag iets concreter: ‘Ik vier mijn verjaardag zondagmiddag 11 maart in een restaurant om 12.30 uur. Jullie kunnen bij P in Nesles-la-Vallée slapen.’ Hier waren we aan toe. De Franse sferen weer inademen.
Vrijdag vertrokken we. Toen we bij Méru de afslag namen, de campagne in, was het net of we thuis kwamen. Weg van de snelweg, een heel andere wereld. Een wereld waar heel weinig verandert. Relaxed.
Nesles heeft geen pizzeria, maar eens per week, uitgerekend op vrijdag, staat er bij de kerk een wagen die pizza’s verkoopt. De pizza’s worden ter plekke in een in de auto ingebouwde oven gebakken. Ze smaakten prima.
De verjaardag van zoon R werd in een restaurant/brasserie in het centrum van Parijs gevierd. Min of meer onder de Eiffeltoren. Ik moet zeggen, de TomTom heeft ons op voortreffelijke wijze op de plaats van bestemming gebracht. Precies op tijd, half één. Sterker nog: we waren er als eersten. Zoon R had voor 24 mensen besproken. De plaatsen waren al gedekt. We gingen maar vast zitten. Na een kwartier druppelde de rest binnen, zoon R voorop. Volgens goede Franse gewoonte kon er pas met het menu begonnen worden, als alle 24 personen plaats hebben genomen. Dat was ruim een uur na de geplande tijd.
Op zich maakte dat helemaal niet uit. In de tijd dat zoon R in Frankrijk woonde (hij woont er al enige jaren niet meer), heeft hij een trouwe vriendenkring opgebouwd. Die vrienden waren allemaal aanwezig. Ze kennen elkaar ook. Een feest van herkenning voor iedereen. ‘Ze voelen een beetje als mijn familie’, aldus zoon R.
Eén van de vrienden van zoon R komt regelmatig in Japan. Karim Bouffay. Hij heeft een selectie van de foto’s die hij daar gemaakt heeft in boekvorm uit laten geven. De kijk op de onderwerpen die hij fotografeert, spreekt mij erg aan. Ik kan af en toe ook zo uit de hoek komen.
De vriendenschare ging na het eten uitbuiken in het Jardin de Luxembourg. Zonder ons, want wij moesten de terugreis weer aanvaarden. De TomTom voerde ons over andere stukjes centrum: Place de la Concorde, Arc de Triomph. Zonder TomTom ben je in Parijs niks, als je er de weg niet kent. Ik heb een plattegrond van Parijs, maar als je daar van afhankelijk bent (ik geef toe, vroeger was iedereen daarvan afhankelijk) dan ben je een gevaar op de weg. Want twijfelen kan niet in Parijs.
Het waren een paar heerlijke dagen.
Een onverwacht maar heerlijk avondje! Een blije verrassing.
Tot mijn grote spijt ben ik nog nooit in Parijs geweest maar aan de kinderen te horen moet de Parijse rondweg een ramp zijn. Op weg naar het zuiden gaan ze daarom liever over Luxemburg en slaan onderweg af naar de kust.
Dat kan ik me voorstellen! Heerlijk, zo’n onverwacht uitje! Letterlijk en figuurlijk. Ik zou zelf niet in Parijs durven autorijden. Petje af! ( eh Chapeau! bedoel ik).