Het was maar een klein artikeltje in de krant.
Dertien procent van de eenjarige baby’s is wel eens met een tablet of een I-Pad in de weer geweest. Ik stel me voor, dat ze in de buggy liggen met een tablet in de hand waar andere baby’s een rammelaar tot leven wekken, of een knuffel aan zich binden.
Ook was te lezen dat twintig procent van de tweejarigen met een smartphone speelt.
Het zijn ontwikkelingen die mijn pet ergens te boven gaan. Maar ja, die ouders denken natuurlijk ook: ik wil niet dat mijn kind op achterstand aan school begint. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen het kind vroegwijs te maken. Het hele schoolwezen is erop gericht: kinderen moeten steeds jonger naar de crèche, de dagopvang, de peuterschool, enzovoort. Een beetje thuis aanrotzooien is er niet meer bij. Stel je voor, dan ontstaat er een leerachterstand.
Inmiddels zijn die eenjarige en tweejarige kinderen kleuters. Zogenoemde I-Pad kleuters. Het leuke is, dat de schoolleiding nu aan de ouders van die kinderen moet vragen om hun kinderen meer aan de PC te laten spelen, met een muis. Want op school zijn er PC’s met muizen aan een draadje. Die I-Pad kleuters snappen niets van de muis. Bovendien ontbreekt het hen aan de juiste coördinatie, want je moet iets buiten het scherm gebruiken om iets aan te sturen op het scherm. Er gaat een (heel andere) wereld voor hen open.
Wat dat betreft groeit onze kleine op met een PC en een muis aan een draadje. Ze is in het stadium dat ze net leert lezen. Laatst heeft ze e-mailtje gestuurd. De letters nog niet op de juiste plaats, want een woord schrijven is toch net iets anders dan een woord typen. Maar toch. Partner had in caps iets teruggestuurd. Ze vond het prachtig.
Overigens vond de kleine het gaver dat ze kon lezen wat partner teruggestuurd had, dan dat ze bepaalde handelingen op de computer onder de knie heeft.
