Het ei zei

Tja, dat dictee…..we hebben niet meegeschreven. Wel gekeken en geluisterd. Dan hoor je woorden voorbij komen, waarvan je denkt…..gooi maar in mijn pet. Het was geen leuk onderwerp. Kristien Hemmerechts zei achteraf dat dit onderwerp, de bedevaart en het religieuze, zich uitermate goed leent voor moeilijke en verwarrende woorden. Haar inspiratie putte ze uit The Canterbury Tales van Chaucer.

Het viel op dat op alle fronten de Vlamingen hoger scoorden dan de Nederlanders. Zouden ze daar in België dan toch beter taalonderwijs krijgen…..?

De zinnen op een rijtje:

Voor wie wil oefenen met dictees uit eerder jaren, en meer wil weten met betrekking tot het Groot Dictee der Nederlandse taal, kan hier lekker grasduinen.

Ofwel: deel van het geheel.

Deze kop is onderdeel van een corsowagen die meegereden heeft in de bloemencorso van Buren, Gelderland. De praalwagen stond een week later als blikvanger bij de ingang van het dorp, toen Buren omgetoverd werd tot hoedenstad. Zie mijn verslag daarover van enige tijd geleden.

De kop van een vroegere koning van Portugal, D. Sebastiao. Dit beeld staat op een plein in Lagos, een plaatsje in de Algarve.

Niet alleen deze kop is voorzien van namen en teksten; het hele beeld ziet er zo uit. En dat geeft eigenlijk wel een extra dimensie aan het geheel. Het beeld staat in de voortuin van het VVV in Auvers-sur-Oise, een plaatsje niet ver van Nesles-la-Vallée, waar we ruim een week gebivakkeerd hebben. In Auvers-sur-Oise hebben we het Van Gogh Huis bezocht. Vincent van Gogh vond Parijs te druk, ging naar het platteland en heeft zijn intrek genomen in een kamer in een herberg in Auvers-sur-Oise (dat nu dus het Van Gogh Huis is). Het bleken de laatste paar maanden van zijn leven te zijn: van 20 mei 1890 tot 29 juli 1890. De kogel die hij zichzelf in de borst vuurde, overleefde hij niet. In die twee maanden heeft hij heel veel tekeningen en schilderijen gemaakt. En dat zal de toerist weten ook: vanaf dit punt heeft hij dit geschilderd, en vanaf dat punt heeft hij dat getekend. Zo ontstaat er een hele wandelroute doorheen het ganse dorp langs allerlei schilderpunten. Eerlijk gezegd hebben wij die route links laten liggen. In Amsterdam heb je het Van Gogh Museum, maar Auvers-sur-Oise exploiteert Vincent van Gogh op een andere manier…..

Stadsgidserij Tilburg heeft zich als doel gesteld om Tilburg op een breed vlak te promoten. Ze organiseert in dat kader vele soorten stadswandelingen. Vandaag kombineerde ze het steunen van een goed doel met het organiseren van een ‘fietstocht’ langs een drietal kroegen. Rode draad was de geschiedenis van de Tilburgse horeca. Het inschrijfgeld kwam geheel ten goede aan de Doe een wens Stichting. Deze Stichting vervult wensen van kinderen met een levensbedreigende ziekte.

Terwijl de stadsgids in algemene zin iets vertelde over de historische achtergronden van de Tilburgse horeca en over de locatie waar we op dat moment waren, waren een drietal Tilburgse schrijvers/dichters bereid gevonden om over hun ervaringen met de Tilburgse horeca te verhalen.

Paul Spapens bracht in ‘Het Dorstig Hert’ de biergeschiedenis van Tilburg onder de aandacht. De Tilburger dronk in principe geen water. Daar zaten alleen maar bacteriën in. Bier was het alternatief, weliswaar met een lager alcoholpercentage, maar toch….Tilburg kent nu nog twee bierbrouwerijen: Trappistenbrouwerij De Schaapskooi, en Bierbrouwerij Moerenburg.

In de ‘Troubadour’ belichtte Jace van de Ven vooral de sfeer van een buurtcafé. De ‘Troubadour’ ademt ook die sfeer. Waar vroeger het buurtcafé overdag ook nog open was, is dat tegenwoordig een zeldzaamheid. Werkloze personen brengen hun tijd niet meer al toepend of hoogjassend door in de kroeg. De tijdsinvulling is anders geworden. Met z’n anekdotes had Jace de lachers op zijn hand.

Jasper Mikkers bracht in café ‘Weemoed’ een ode aan de kastelein, verhaalde over de Juliabar, een nachtcafé dat in het pand zat voordat Weemoed erin zat, en brak een lans voor de toiletpoëzie. WC’s in kroegen lijken een bijzondere aantrekkingskracht te hebben op personen die iets op de muren kwijt willen. De éne kroeg ziet daar een soort kunstvorm in, en laat de teksten staan, de andere kroeg is veelvuldig met de verfkwast in de weer.

Een korte anekdote:
Groothandel De Kok die vooral leverde aan restaurants en café’s besloot naast het standaard assortiment bijprodukten te gaan leveren. Bloknotes, gum, pennen, enzovoorts. Tenslotte waren dat dingen die elke horeca-ondernemer wel nodig had. ’s Avonds was de eerste telefonische bestelling al binnen: een doos pennen. Bij aflevering bleek er een misverstand: het moest bezorgd worden bij de ‘Italiaan’, en die had om ‘penne’ gevraagd, pasta…..

Het was een zeer geslaagde middag. Het idee is zeker het herhalen waard, met welk thema dan ook.

Eens hield ik nauwgezet bij welke films ik gezien had; op TV, in de bioscoop, via de videotheek. (Tegenwoordig zijn het DVD’s, maar DVD-theek bekt niet. Tilburg kent dan ook de Cinematheek, een term die elke lading op filmgebied dekt.) Ik had een dubbele boekhouding. Enerzijds de filmtitels op alfabethische volgorde met daarachter de regisseur, anderzijds de regisseurs op alfabeth met de filmtitel en de hoofdrolspelers. Een aantal jaren geleden ben ik ermee gestopt. Ik volg nog wel de recensies van films die binnenkort in Nederland uitkomen, of die net in roulatie zijn. Via de VPRO gids, of via de digitale nieuwsbrief van Cinema.nl. Spreekt een film me door de recensie aan, dan probeer ik dat te onthouden. Of ik noteer het ergens, zoals onder het kopje ‘De moeite waard’. Van de films die in het lijstje staan heb ik ‘La graine et le mulet’ inmiddels gezien. Een Marokkaanse gemeenschap in Zuid-Frankrijk. Een indrukwekkende film met toch ook mindere momenten. ‘Happy-go-lucky’ van Mike Leigh stond eveneens in dat lijstje, maar die draait alweer een tijdje in Nederland. Ook die hebben we gezien. Een vrolijke film, met een aanstekelijke hoofdpersoon. Een pareltje is echter ‘Dialogue avec mon jardinier’. Die film hebben we gisteravond gezien. Van der Kwast en Van der Tuin. Geweldige dialogen, een must.

Elk jaar, in december, vraagt de Volkskrant aan haar lezers een lijstje van de beste in dat jaar in Nederland uitgebrachte films in te sturen. In januari, een maand later, wordt de uitslag bekend gemaakt. De 100 beste films van ….. Vanaf 1981 heb ik al die lijsten nog. Mijn partner en ik kennen elkaar vanaf december 1991. In januari 1992 zou ons tweede afspraakje een bioscoopbezoek zijn. Dat bioscoopbezoek is er zeker van gekomen, maar was verre van ons tweede afspraakje. De film die we uitgekozen hadden bleek achteraf door de Volkskrantlezers als beste film van 1991 verkozen te zijn: ‘An angel at my table’ van Jane Campion. Later zou ze ‘The piano’ regisseren. Die film maakte eigenlijk diepere indruk op ons….

Gek dat ik niets door had, toen ik laatst thuis kwam. Toen ik naar buiten keek zag ik een kraan met takel en lier over ons appartementencomplex heen en weer zwiepen.

Helaas zat het werk er op. Ik had graag enkele flying objects gezien, maar het materieel werd ingeklapt….

In deze tijd van rookverboden, rookvrije Horeca, een rookruimte, enzovoorts, ben je geneigd om in het kunstobject dat op het terrein voor de ingang van het mijnwerkersmuseum in Bochum te bezichtigen valt, het begin van een shaggie te zien, kompleet met filter. Bezig om gerold te worden…..Maar het kan ook een betonsnijder zijn….

Soms kom je wel eens in een kringloopwinkel of op een rommelmarkt. Niet dat je iets nodig hebt, maar je kunt zo lekker wegzwijmelen bij allerlei nostalgische gedachten. Af en toe zie je iets waarvan je bij god niet weet wat het is, en ook de verkoper/-ster niet. Mijn partner kan het dan niet laten om het te kopen en er thuis een quiz aan te verbinden.

Laatst ook weer:

Enig idee? Of is het gewoon een designvoorwerp zonder specifieke functie?

Eigenlijk had ik er graag willen wonen. Een leuke doorzonwoning, een rijtjeshuis zonder buren. Aardig wat grond om je huis. En het draait nog langzaam met de zon mee ook. In 20 uur heeft het huis de ronde volbracht. Dichtbij allerlei uitvalswegen. Niet eens zo duur voor een vrijstaande woning: €400.000,=. Ongeveer het bedrag dat het handhaven van de orde van de voetbalwedstrijd Willem II – Ajax kost, heb ik me laten vertellen…..Helaas, je kunt er niet in wonen. Het is een kunstobject. De kunstenaar is John Körmeling. Maar…..Tilburg heeft er wel een gespreksonderwerp bij.

Enige achtergrondinformatie en foto’s vind je hier, en hier, en hier.