Je ziet het wel eens in films: hoofdpersoon komt na een drukke werkdag thuis, toetst een knopje van het voicemailapparaat, dat meestal al in de gang staat, in, gooit zijn tas ergens neer en trekt zijn jas uit. Intussen beluistert hij/zij de berichten die ingesproken zijn. Vaak wordt elk bericht nog van commentaar voorzien. Maar ja, da’s film.
Ik hoorde laatst op het nieuws dat één op de vijf mensen die de beschikking hebben over een voicemail, zijn voicemail niet afluistert. En dat één op de drie zijn voicemail zelfs uit heeft staan. Onder het motto: als het dringend is, bellen ze nog wel een keer. Wij hebben geen voicemail op onze vaste telefoon. We bezorgen eventuele bellers dan ook geen telefoontikken. Als ze bellen krijgen ze geen voicemailstem: ‘wij zijn er even niet, spreek na de piep uw boodschap in.’
Je kunt tegenwoordig ook God bellen. Het ligt in de lijn der verwachting dat ook Hij een voicemail heeft: ‘U spreekt met God. Op dit moment ben ik niet aanwezig. Spreek gerust een boodschap in of bel later terug en wie weet wordt u dan verhoord.’ Je kunt het nummer (06-44244901) een half jaar lang bellen. Mensen kunnen hun ei kwijt, kunnen bidden, kunnen biechten. Het is een project van kunstenaar Johan van der Dong. Vanaf het moment dat hij zijn lijn startte, begin maart, tot een paar dagen geleden, zijn er al meer dan 15000 berichten achtergelaten. Mensen die vol hoop naar aanleiding van hun smeekbede naar God een berichtje terug verwachten, of ergens actie op verwachten, komen bedrogen uit: Johan is weliswaar eigenaar van de lijn, maar luistert geen privé-berichten af van de beller naar God. Hij kent van geen enkel bericht dus de inhoud.
Waarmee Johan behoort tot de 20% van de mensen die zijn voicemail niet afluistert. Of behoort God tot die 20%…..?
