Er was een tijd dat ik niet zozeer suikerklontjes en suikerzakjes spaarde, maar ze ook niet liet liggen als ik een (verpakt) klontje of zakje teveel bij de koffie had gekregen. Het leuke was dat bijna elk etablissement z’n eigen soort zakjes of klontje had. Thuisgekomen gooide ik de buit in een doos. Altijd makkelijk voor noodgevallen. Maar die noodgevallen kwamen niet. Zo groeide de voorraad. Totdat meer en meer gelegenheden ertoe overgingen om onverpakte klontjes bij de koffie en thee te serveren. Bovendien begon ik meer suiker in de koffie te doen.

De doos met suikerzakjes en suikerklontjes verdween in een kast, verhuisde mee, en verdween in de nieuwe woonomgeving ook weer in een kast, en raakte in de vergetelheid.

Gisteren kwam ik de doos bij het rommelen in één van de kastjes weer tegen. Tijd voor een inspectie. Nou, na zoveel jaar is de suiker schmutsig geworden, dus niet bruikbaar meer. De hele voorraad kan zo de kliko in…..Op heel veel zakjes is de afbeelding nauwelijks meer te lezen. Dat is wel jammer, want er zat een hele kastelenserie tussen (van Kasteel Hillenraad te Roermond tot Huis Vorden te Vorden, en van Kasteel Bouvigne te Ginneken tot Haringa-State te Marsum). Er zaten ook wat zakjes tussen met spreuken en bijbehorende tekening. Klontjes en zakjes van onderwijsinstellingen, eet- en drinkgelegenheden, enzovoorts. Telefoonnummers die de tien cijfers nog niet halen….

Wat ik wel echt gespaard heb, zijn bierdopjes. Die stalde ik dan uit op een tafel in de kamer. Van Heineken had je tig verschillende dopjes bijvoorbeeld. Bijna elk jaar was er een ander bokbierdopje. Af en toe een bierspeciaalzaak binnenlopen, want ja, je mocht niks missen. Ik kende iemand die verschillende volle bierflesjes spaarde. Langs de plinten van het hele huis stonden de flesjes in het gelid. Die kans kreeg het niet bij mij. Ik dronk het bier op, en bewaarde het dopje. Op een bepaald moment werd de tafel te klein. En je verhuisde. De dopjes verdwenen in een plastic zak. Ik spaarde vrolijk verder. De verzameling was aan het zicht onttrokken, maar was er wel in gedachte.

Onlangs heb ik mijn hele verzameling gegeven aan de zoon van een kennis. Die heeft nog wel de ruimte om alle dopjes uit te stallen. Dat is toch altijd leuker….Nu spaar ik voor hem, want wat in het bloed zit, komt er niet snel uit. Zoals dit dopje van een biertje uit Bretagne: