Enkele jaren geleden opperde Karin Bruers, Tilburgs actrice en cabaretière, tijdens een wijkvergadering om de wijken levendiger te maken middels uit de kluiten gewassen bankjes, ofwel benkskes. De verkilling moest uitgebannen worden; de benkskes moesten een sociaal karakter krijgen. Ze worden dan ook wel ‘social sofas’ genoemd. Karin ontwierp ze zelf. Op het pleintje waar wij aan wonen staat er ook één. Het is al de tweede, omdat de toplaag van de eerste aan het afbladderen was, waardoor het beton bloot kwam te liggen, en langzaamaan wegbrokkelde. Nu wordt een andere toplaag gebruikt: over allerlei ingelegde mozaïekjes een soort coating.
De eerste duizend banken konden de bewoners zelf aanvragen via hun wijkraad. Uit het potje ‘Verrijk je wijk!’ Het werd een groot succes. Nog steeds kunnen aanvragen ingediend worden voor zo’n benkske, alleen nu moet je iemand, of een bedrijf, vinden die jouw aanvraag wil sponsoren. De sofas zijn een hele industrie geworden. Er zijn wachtlijsten. De wijkraad van de Reeshof had een aantal aanvragen liggen, maar heeft de opdrachten teruggetrokken, omdat ze merkte dat de prijs die nu gevraagd wordt voor zo’n bank, bijna tweemaal zo veel is, als in de beginfase….2500 euro versus 4500 euro. Die prijsverhoging komt echter met name door de mozaïekcoating die er nu op zit. Die is veel arbeidsintensiever, dan waar eerst mee gewerkt werd. Voor de wijkraad ging het bedrag dat nu betaald moet worden, echter boven de begroting.
Het benkske is zelfs een exportartikel geworden: ter gelegenheid van 60 jaar Chinese Republiek heeft burgemeester Ruud Vreeman onlangs, samen met een aantal lokale politici en mensen uit het bedrijfsleven, zo’n sofa cadeau gedaan aan de burgemeester van Changhzou, de stad die sinds tien jaar een zusterstad is van Tilburg.
Als je zo door Tilburg fietst, zie je veel van de benkskes gebruik gemaakt worden, ze bewijzen echt hun sociaal nut…
