Het moet me toch van het hart.
Hij mag dan een goede producent zijn van allerlei musicals, hij is in mijn achting gedaald na de toestand van Yolanthe en Wesley in de parkeergarage. Toen hij later een koekje van eigen deeg kreeg via de uitreiking van het Gouden Oor, werd hij boos. Onbegrijpelijk. Hij daalde verder in mijn achting.
Nu valt mijn oog op een dubbelinterview met Onno Hoes en Albert Verlinde in het Brabants Dagblad van gisteren. Het begint heel gezellig. Het is een eet-interview, dwz dat er allerlei gerechten bereid zijn: eten en interviewen. Op een bepaald moment richt de verslaggever zijn vragen even alleen tot Onno Hoes. Praten over de politiek in Brabant. Na enige tijd zegt Albert: ‘En nu is het genoeg. Ik zit er voor lul bij, ik heb al meer dan tien minuten geen vraag gehad….’ Hij stapte op, en ging naar huis. Onno ging, zich verontschuldigend, achter hem aan. Het eten lieten ze voor wat het was….
Hoe zielig kun je zijn.
Dat je weet dat iemand op een bepaalde dag in de toekomst overlijdt, dat kan nog, denk maar aan euthanasie, maar dat je op driejarige leeftijd al kinderen en kleinkinderen hebt, dat vind ik een staaltje van science fiction….