Gisteravond was er een documentaire over verveling op TV: Bloody mondays & Strawberry pies. De oorspronkelijke film duurt 80 minuten, op TV ingekort tot nog geen zestig minuten. Kennelijk zijn de meest langdradige stukken eruit geknipt, want men zou zich eens gaan vervelen…..
De documentaire is geïnspireerd op het meisje dat in 1979 uit verveling een aantal leerlingen en leraren neerschoot: dan gebeurt er tenminste iets…
Een kunstig gemaakte film, soms wat te kunstig, mooie beelden.
Er zijn mensen die geen tijd hebben om zich te vervelen, de workaholics. Pak je hen hun werk af, dan zijn ze reddeloos verloren. Er is meer angst voor verveling dan angst voor de dood. Sommigen vervelen zich als de TV kapot is, of als het boek uit is en er geen ander boek zich aandient. Anderen leven een leven dat ze heerlijk vinden, maar door de omgeving al snel het stempel opgeplakt krijgen van: die vervelen zich….
Zich vervelen….er rust een taboe op….dat zeg je toch niet, dat je je verveelt?
Maar toch, het vervelen kun je ook anders beschouwen: je hebt dan te maken met een periode waarin niets gebeurt. Een periode die uitermate geschikt is om inspiratie op te doen, om je accu op te laden, om je creatieve vermogens weer aan te wakkeren.
Ik vind het ook wel eens lekker om even niets te hoeven, om zomaar te kunnen zitten, om nou ja, me even te vervelen….
