Nou ja, echte nostalgie is het niet, want scheurkalenders bestaan nog steeds. Af en toe kopen wij een scheurkalender. Of we krijgen er één cadeau. Koot en Bie, Peter van Straaten, Loesje, Recepten, Culinair….

Een scheurkalender heet een scheurkalender omdat je elke dag de vorige dag weg kunt scheuren. Wij vonden dat zonde, wij lieten ze als een boek heel. Zo staan ze dus als een boek tussen de andere boeken in de boekenkast. Af en toe blader je erin.

Zo kwam ik het volgende sprookje tegen in de Loesje scheurkalender van 2002 (misschien een tip voor alle oorlogshaarden?):

Hoe warme appelmoes vrede kan brengen.
De gemene schoonmoeder was een echte machtswellusteling. Vanuit de hoogste toren van haar imposante burcht kon ze heel de wijde omtrek besturen: ze voerde de regie over oorlogen, storm, regen en het dorpsleven in de vele kleine gehuchten die de streek rijk was. De streek die ze al die tijd terroriseerde.
Ze keek net in de spiegel of er wel genoeg oorlogen aan de gang waren daar beneden. Zo nu en dan gooide ze een appeltje in de strijd. Nee, niet ouderwets met gif, maar zo’n granaatappeltje of een biologisch wapen, een anti-eco-appel.
De meeste appels misten compleet hun doel, maar enkelen waren zo welgemikt, dat alle vechtende partijen door de rondvliegende appelresten zo veel en zo onweerstaanbaar aan appelmoes moesten denken dat ze snel naar moeder de vrouw renden om verse warme appelmoes met klontjes te krijgen. En zo stopten de oorlogen juist, want na het eten had niemand meer zin in vechten, ook de dag erna niet en de dag daarna. De schoonmoeder zag dat in haar spiegel vanuit de toren en ze begreep er niets van. Ze ging dood van verdriet. Daar kwam het eigenlijk op neer.