Mensen mopperen nogal eens over en op het vrachtverkeer. Toch zijn ze vaak onmisbaar, die vrachtauto’s. Het vervoer van produkten van A naar B. De afstanden tussen A en B zijn meestal groot. De vrachtwagenchauffeur is lang van huis om zijn vrachtjes weg te brengen. Hij lijdt vaak een eenzaam bestaan in zijn cabine.
Bram Vermeulen en Freek de Jonge hebben in 1973 in hun show Neerlands Hoop Express het eenzame bestaan van de vrachtwagenchauffeur vertaald naar dat van de artiest. Mooi nummer.
Quo vadis, Scania Vabis
De nacht is lang en eindeloos de wegen
Vijf jongens, vijf maanden op toernee.
Eens per kilometer kom je een praatpaal tegen
en de vangrail rijdt oneindig met je mee.
De weg is grijs en eindeloos verlaten.
Lijdzaam geef je toe aan je gegaap.
De lifter, die je meenam om te praten
is na een half uur rijden al in diepe slaap.
Helemaal alleen ben je tenslotte.
Voor je de motor, achter je de vracht.
Scania Vabis, mijn mascotte,
als ik in slaap val,
hou dan voor mij de wacht.
Quo vadis,
Scania Vabis
Waar ga je heen, pappie?
En wat maakt het uit of je zegt
Londen, Parijs, Kopenhagen, Amsterdam.
Als je uit zicht bent, ben je weg.
De kleedkamer is overal hetzelfde,
de hotelkamer is overal hetzelfde,
eenzaamheid is overal het zelfde.
Je pakt de telefoon en je belt naar huis.
Hallo, ben jij het? Hoe gaat het? Wat, wat zeg je?
Ik kan je niet zo goed verstaan.
Wat klinkt je stem mat.
Is er iets?
Nee, met mij is er ook niets.
Tot morgen dan maar weer.
Waarom doe je dit, wat drijft je ertoe?
Waar ga je heen, pappie?
Quo Vadis
Scania Vabis
Gevangen in het web der vierbaanswegen.
Je mag er om de zoveel meter uit.
’s Nachts kom je geen tegenligger tegen,
behalve de insecten op je ruit.
De zon komt op, nog honderd kilometer.
Om tien uur thuis, tenminste, zonder pech.
Je komt nooit thuis, weet uit ervaring beter.
Een artiest is altijd onderweg.
Helemaal alleen ben je tenslotte.
Voor je de toekomst, achter je wat was.
Scania Vabis, mijn mascotte.
Handen aan het stuurwiel,
de rechtervoet op het gas.
Quo vadis,
Scania Vabis…..
