Het was in het begin van mijn studententijd. Ik studeerde in Tilburg, ouders woonden in Dordrecht. Vanaf het begin heb ik op kamers gezeten. Eigen kostje gescharreld. Later samen met een aantal personen in één huis. Ieder ging zijn/haar eigen gang, maar je at wel samen. Eens in de zoveel tijd ging ik naar huis. Bij goed weer liftend, maar meestal toch met de trein. Aangezien het station wat ver lopen was, en ik geen bustype ben, reed ik altijd met de fiets naar het station, zette mijn fiets (zo’n lichtpaarse omafiets) in een beschut hoekje neer, en haalde die na het weekend weer op. Er zat niet eens een echt slot op: ik deed de schuif wel naar beneden, zodat het leek alsof die op slot stond, maar een ieder kon de schuif zo omhoog halen. Ik had geen sleuteltje. Dat ging lang goed. Totdat die gejat werd. Vele andere fietsen die ik nadien gehad had, werden ook gejat. Fietsen die met twee kettingen vast lagen. En telkens kocht ik weer een andere.
Eens is er een druppel die de emmer doet overlopen: toen ik na een avondje stappen mijn fiets wilde pakken, was die weg. Nu was het genoeg….ik jat er één terug. Toen ik de volgende morgen nog eens goed keek, bleek ik mijn eigen fiets gejat te hebben. Het sleuteltje paste.
Om niet meer voor verrassingen te staan (fiets weg, of eigen fiets niet herkend) heb ik opdracht gegeven om een zwaar kaliber fiets te ontwerpen en te bouwen.
Hij trapt nog wat zwaar, maar hij is klaar:
http://www.youtube-nocookie.com/v/vGGlODF7_RY
