Je kent dat wel: er wordt een muis in een hokje gestopt, en zijn gedrag wordt bestudeerd. Of een rat, of een aap. Soms groepjes bij elkaar. Afhankelijk van wat de mens wil onderzoeken, wordt er met het dier omgesprongen, in een afgesloten geheel.
Gisteravond was een film op TV, House of 9. Hierin wordt de mens gelijk een dier bekeken en bestudeerd. Overal hangen tig camera’s. Maar omdat de mens net iets meer kan, dan een dier, krijgt een groepje van negen personen de mededeling: jullie zitten hier opgesloten. Eén van jullie mag het huis levend verlaten. De beloning is 5 miljoen dollar.
Negen min of meer weldenkende mensen van verschillende pluimage. Groepsprocessen. Het besef dat je tot in het eeuwige met elkaar opgescheept zit, als er geen veranderingen plaats vinden. Het huis blijkt hermetisch afgesloten. Maar ook het besef dat degene die naar buiten wil, als enige moet overblijven, en anderen moet doden, of laten doden. Als er uiteindelijk iemand dood gaat, niet eens opzettelijk, blijkt de beloning wijn en meer eten in het eetluik.
Het thema van de film vond ik aangrijpend. Het einde gaf blijk van een vicieuze cirkel: de uiteindelijk ‘winnares’ (iemand die je het ook gewoon gunt, voor zover je in deze proefzetting over gunnen kunt spreken) mocht het huis verlaten, vond op de grond buiten de tas met geld, liep verder en kwam terecht in een huis met figuren die allemaal een tas met geld bij zich droegen. Het spel kon weer beginnen.
Eigenlijk zou de Partij voor de Dieren deze film af en toe eens moeten draaien tijdens een campagnetour.
Even iets anders.
De NOS had een leuk nieuwsitem over een man die al 12 jaar lang elke dag een foto van zichzelf maakt. Hij heeft daar een collage van gemaakt, van 1998 tot 2006. Op Youtube is het filmpje al meer dan anderhalf miljoen keer bekeken, maar voor mij was die nieuw:
http://www.youtube-nocookie.com/v/Vc_PU3D3QNE
