De vader van Pierre is al jaren aan het sukkelen met zijn gezondheid. Zijn ademhalingsfunctie werkt niet naar behoren. Hij krijgt daardoor te weinig zuurstof binnen. Aanvankelijk kon dat ondervangen worden met zuurstofflessen. Eens in de zoveel tijd even aan het ‘infuus’, en hij kon er weer een tijdje tegen. Maar de keren dat hij aan de zuurstof moest, werden steeds frequenter. Het gevolg was ook dat zijn hart steeds harder moest werken om hem te laten doen wat hij wilde doen. Een adequaat middel om aan deze situatie een eind te maken, om desnoods deze situatie te stabiliseren, is er niet. De ziekte komt weinig voor, onderzoek ernaar komt nauwelijks van de grond: de kosten zijn te hoog. Het was zover gekomen dat de vader van Pierre in het ziekenhuis opgenomen werd, en 24 uur per dag aan de zuurstof lag. Hoogste dosering: 15 liter per minuut.

Pierre gaat de laatste tijd vaak naar zijn vader. Vanuit Nesles-la-Vallée naar Poitiers toch altijd zo’n 5 uur rijden. Aangezien Pierre nachtdiensten heeft, extra vermoeiend. Dus vond hij het wel prettig dat wij afgelopen woensdag mee naar Poitiers gingen: wij rijden, hij op de achterbank met een kussen lekker slapen.

Helaas: hij kreeg in de nacht van dinsdag op woensdag een telefoontje dat het minder ging met zijn vader. Rekening houdend met het feit, dat hij misschien langer dan tot vrijdag moest blijven, gingen we toch met twee auto’s. Hij een rode, wij een gele. Zo raak je elkaar niet zo snel uit het oog. Toch zijn er stukken weg, vooral rond Parijs, waarbij het handig is als je vlak achter elkaar aan rijdt. Daar dacht een groot bord langs de weg anders over: het kenteken van onze auto lichtte op ten teken dat we bumperklevers waren. Ben benieuxd of we hier nog een bon van thuis krijgen….

De vader van Pierre lag op de derde verdieping van het ziekenhuis, longafdeling. Vreemd om dan te merken dat de lift daar naartoe defect was: trappen lopen dus.

We kwamen de kamer van pa binnen: zuurstofmasker over neus en mond, allerlei slangetjes in zijn armen. Big smile toen hij ons binnen zag komen. Woorden murmelend, want ja, met zo’n masker over je mond gaat de verstaanbaarheid van de woorden verloren. Pierre had er geen moeite mee. Zelfs de zus van Pierre, die later binnenkwam, kon pa niet altijd verstaan.

Toen Pierre en zijn zus even de gang op waren om koffie te halen, maakte de vader van Pierre al duidelijk: fini, terminus…even later, toen iedereen er weer was: een gebaar alsof hij het zuurstofmasker van zijn gezicht rukte en naar buiten smeet.

In de nacht van woensdag op donderdag heeft hij dat daadwerkelijk gedaan.

’s Ochtends vroeg is hij overleden.