Eén van de vaste onderdelen in het programma van Jörgen Raymann is Tante Es. Zij/hij begint het vraaggesprek met de gast aldus: ‘Vertel me, wie is je vader, wie is je moeder?’

Programma’s als Spoorloos zijn er om een antwoord op die vraag te geven. Want het valt me op, dat er toch steeds weer mensen zijn, die daar reuze benieuwd naar zijn. Dat zijn dan mensen die in hun jonge jaren, nog voordat ze zich van wat dan ook bewust zijn, ter adoptie aangeboden zijn en opgroeien in een ander gezin, dan wanneer ze niet afgestaan waren. Die kinderen weten eigenlijk niet beter, dan dat ze horen bij het gezin waarin ze groot worden.

Maar dan wordt er over het verleden gepraat. De aanleiding is vaak onduidelijk. Kindlief blijkt andere roots te hebben. Paniek…..wie zijn mijn ouders? Spoorloos, help mij zoeken!

Kijk, dat soort dingen snap ik dus niet. Wees blij met je situatie.

Ik zie het al gebeuren: dan staat er opeens een volwassen man voor je neus, die doodleuk zegt: ‘Ha Pa!’ of ‘Ha Ma!’
Je moet er iets mee, met die informatie. Er wordt van je verwacht dat je in de vader- of moederrol schiet. Dat je opeens het soort gevoelens tentoon gaat spreiden, welke je nooit gehad hebt…..Misschien wordt er wel van je verwacht dat je een familiereünie organiseert, zodat iedereen het nieuwe lid meteen kan bewonderen.

Moet dat soort dingen nou echt overhoop gehaald worden door iemand die zich wil gaan losrukken uit de omgeving waar die zo goed gedijt heeft?

Ik weet het niet…..